________________
દિલની વાત ! સવાર મસ્તીમાં હતું. એણે ટૂંકું પતાવ્યું
ડોશી, ઊંટ કંઈ ભાડું ખાવા નથી રાખ્યો, આ તે મનની મેજ માટે છે.”
એ આગળ વધ્યું. થોડે દૂર ગયે ત્યાં એના મનનું પાપ જાગ્યું. અરે, કેવી મૂર્ખાઈ કરી ! આવી સુંદર યૌવનવંતી યુવતી અને વળી સુંદર અલંકારોથી લદાયેલી ! આહ ! આવી તક જિંદગીમાં ફરી ક્યાં મળવાની હતી ? હજુ શું બગડયું છે ! ઊંટ અહીં જ ઊભું રાખ્યું. એ પાછળ આવે છે, હમણાં આવશે.
એનું દિલ લંપટ થયું. એના મુખના નિર્દોષ ભાવ બદલાયા. વિશ્વાસઘાતને પડછાયે એના મુખ પર છવાયે. આમતની રક્ષા કરતી મનની ચીમની પર વાસનાની મેશ જામી, અને ભાવનાની દુનિયામાં અંધકાર છવાઈ ગયે.
ચાલતાં ચાલતાં વૃદ્ધાને વિચાર આવ્ય હાય રે, હું ય કેવી પાગલ ! એક અજાણ્યા પરદેશીને મારી યુવાન દીકરી સેંપવા તૈયાર થઈ ગઈ. એ લઈને નાસી છૂટ્યો હોત તે હું એને ક્યાં પકડવા જાત ? એ ભગવાન? તે જ મને અચાવી. મારી લાજ તે જ રાખી.
ઊંટવાળાએ એની વિચારમાળા તેડી; “માજી, તમે કહ્યું ત્યારે મેં ના પાડી, પણ આગળ જતાં વિચાર આવ્યો કે માણસનું કામ માણસ નહિ કરે તે કેણ કરશે ? લાવે, તમારી પુત્રીને ઊંટ પર બેસાડી દઈએ. આટલા ભારથી ઊંટ થેડું જ મરી જવાનું છે?”
