________________
સરિતાનાં ળીર=
શુકલતીર્થના તટ પર સૂર્ય, પોતાનાં કોમળ કિરણી ચારે તરફ પાથરવાની શરૂઆત કરી હતી. નર્મદાનાં નીર ત્વરિત ગતિએ ચાલ્યાં જતાં હતાં. જતાં જતાં એ પોતાના હૈયાળી એક ગુપ્ત વાત કહેતાં ગયાં.
માનવી! તું પ્રમાદી છો, અમે ઉદ્યમી છીએ. તું અનેક દેવમાં આસકત છે, અમે એક માત્ર સાગરમાં જ આસકત છીએ. તારું દયેયઅનિશ્ચિત છે, અમારું ધ્યેય નિશ્ચિત છે. તું વ્યક્તિમાં રાયે છે, અમે સમષ્ટિમાં રાચીએ છીએ. તુ બીજાના નાના દોષને મોટા કરે છે, અને બીજાના દોષને પણ ધોઈને સ્વચ્છ કરીએ છીએ. તારા સમાગમમાં આવનાર ઉજજવળ પણ મલિન બને છે. અમારા સમાગમમાં આવનાર મલિન પણ ઉજજવળ બને છે ! તારા ને અમારા આચાર, વિચાર કે ઉચ્ચારમાં મેળ ખાય તેમ નથી. એટલે અમે ઝડપભેર સાગર ભણી જઈ રહ્યાં
છીએ!” ..
||
જીવન સૌરભ ૧૭
