________________
શ્રી ધીરજલાલ શાહ
૩૧ ઢળાવ્ય, તેના પર લીલી અતલસને રેજો પથરાવ્યું, તેના પર સવાશેર ખાને સાથિયે કરાવ્યો, તેના પર શ્રીલ મૂકાવ્યું અને બાજુમાં ઘીને દીવ પ્રકટાવરાવ્યા. પછી વહીવંચાજીએ ખાસ આસન ગ્રહણ કરી નમસ્કારમંત્રને પાઠપૂર્વક વહી વાંચવી શરૂ કરી. મારા માતાપિતાએ સામે બેસી ખૂબ આદરપૂર્વક તેનું શ્રવણ કર્યું. હું તેમની પાસે જ બેઠો હતો, પણ આ બધું શું ચાલી રહ્યું છે, તેની મને કંઈ સમજ ન હતી, એટલે માત્ર કુતૂહલવૃત્તિથી વહીવંચાજી સામે ટગર ટગર જોયા કરતો. ત્રીજા દિવસે મિષ્ટભંજન કરાવી યોગ્ય દક્ષિણદાન પૂર્વક તેમને વિદાય આપવામાં આવી.
મોટી ઉમરે માતાપિતા પાસેથી મેં આ વહીની હકીકત સાંભળી, તેને સાર એ હતું કે –
અમારા પૂર્વ પ્રથમ પરમાર રજપૂત હતા અને તેઓ રાજસ્થાનમાં રહેતા હતા, પણ જેનાચાર્યના ઉપદેશથી ભિન્નમાલ કે શ્રીમાલનગરમાં જૈનધર્મ અંગીકાર કર્યા પછી તેઓ શ્રીમાળી તરીકે ઓળખવા લાગ્યા. તેમણે પોતાના
વ્યવસાયમાં પણ પરિવર્તન કર્યું અને વ્યાપારમાં ઝુકાવતાં વિશ્ય બન્યા. કન્યા અંગેની લેવડદેવડ તથા બીજા વ્યવહારમાં તેમણે બહુ ઊંચું રણ જાળવ્યું, એટલે તેમની ગણના વીશામાં થવા લાગી. વીશા એટલે વશ વસા, રૂપિયે સવા રૂપિયો આજની પરિભાષામાં કહીએ તે નંબર એ વન. છેવટે “વીશા એ જ્ઞાતિસૂચક સંજ્ઞા બની. છે. અહીં એટલી સ્પષ્ટતા કરી દઉં કે જેઓ કન્યા
