________________
૩૫૬
ભારતની એક વિરલ વિભૂતિ પ્રયત્નશીલ રહે છે. એક વાર તેમણે પોતાની એક દુકાન માટે એક વ્યકિત સાથે મૌખિક સેદા કર્યો. ત્યાર પછી બીજા જ દિવસે તેમની સાથે સારી એવી મિત્રાચારીને સંબંધ ધરાવતા સજન આવ્યા. તેમણે એ દુકાન પોતાને આપવાને આગ્રહ કર્યો અને રૂપિયા ત્રણ હજાર વધારે આપવાનું કહ્યું, પરંતુ શ્રી ધીરજલાલભાઈએ કહ્યું કે હવે એ વસ્તુ મારી માલિકીની રહી નથી.” પેલા મિત્રે કહ્યું : તમે તે મૌખિક વાત કરી છે. તે અંગે કેઈ જાતનું લખાણ કયાં કર્યું છે? તેને કહી દો કે ગઈ કાલવાળી વાત મને મંજૂર નથી.” શ્રી ધીરજલાલભાઈએ કહ્યું: “દો. મૌખિક હોય કે લેખિત હોય, તેથી કંઈ ફરક પડતે નથી. હું મારું વચન ફેરવી શકું એમ નથી. રૂપિયા તે ઘણા આવ્યા અને ગયા. તેને પ્રલોભનથી હું મારી વાણીને વરવીવિકૃત કરવા તૈયાર નથી.”
એક વખત શ્રી ધીરજલાલભાઈએ દહેગામ શ્રી વિજયધર્મસૂરિજીની જયંતિ પર આવવાનું વચન આપ્યું હતું. આ વખતે તેઓ અમદાવાદ રહેતા હતા. તેઓ દહેગામ જવા માટે સ્ટેશને પહોંચ્યા, ત્યારે ટ્રેન ઉપડી ગઈ હતી. હવે શું કરવું ? તે વખતે ત્યાં જવાની બીજી સગવડ ન હતી, એટલે શ્રી ધીરજલાલભાઈએ ટ્રેનના પાટાને રસ્તે પકડે અને તેઓ સોળ માઈલની મજલ કરીને દહેગામ પહોંચ્યા. ત્યાં નિયત કાર્યક્રમમાં ભાગ લીધે. આની અસર બધા લેકે પર બહુ ભારે પડી.
