________________
અજરપટ
પ્રાપ આ વાત જાણી ત્યારે શિષ્યના આંનદનો પાર ન રહ્યો. અને આનંદના સંવેદનમાં એના અત્તરનાં દ્વાર ઊઘડી ગયાં
વાત આ હતી. એના ગુરુ પાસે લોખંડની એક સુંદર ડબ્બી હતી. આ ડબ્બીને એ જતનથી જાળવતાં. શિષ્યના હૈયામાં આશ્ચર્ય હતું. ગુરુજી નિર્મોહી અને શાની છે, છતાં આ ડબીમાં તે એવું શું છે કે એને એ જતનથી જાળવે છે. પણ એ આશાંકિત હતો. ગુરુની આજ્ઞા વિના ચોરીથી ડબ્બીને સ્પર્શવામાં એ પાપ માનતો. દિવસે દિવસે એનું કૌતુક વધતું ગયું - અતંભરા પ્રશાના સ્વામી શિષ્યના આ સૂક્ષ્મ ભાવોને અવલોકી રહ્યા હતા.શિષ્યની નિષ્ઠા અને શ્રદ્ધાભરી પ્રીતિભકિતથી પ્રસન્ન થઈ એમણે કહ્યું: વત્સ, પેલી પારસમણિવાળી લોખંડની ડબ્બી લાવ તો.”
શિષ્યના કૌતુક સાથે આશ્ચર્ય વધ્યું લોખંડમાં પારસમણિ? અરે, આ તે કેમ બને? પારસમણિનાં સ્પર્શથી તો લોખંડ સોનું થાય તર્કમાં અને વિચારમાં એણે ડબ્બી લીધી અને ગુરુનાં ચરણે ધરી.
ગુરુને ડબ્બી ખોલી, વસ્ત્રમાં લપેટાયેલ પારસમણિ જાણે હસીને પ્રકાશનાં કિરણો વેરી રહ્યો હતો. ગુરુએ વસ્ત્રને દૂર કી પરસમણિ ડબીમાં મૂકયો. અને લોખંડની ડહથી સુવર્ણમાં હેરવાઈ ગઈ. . આત્માની આસપાસ રહેલી વાસના ખસે તો તે જ પરમાત્મા
