________________
તૃષા છીપાવે છે. વૃક્ષે ફળ અને છાયાથી ભૂખ્યાની સુધા મટાડી, શીતળતા આપે છે, ચંદન ઘસાઈને અશાંતને શાંત કરે છે, શેરડી, પિલાઈને પણ મીઠે રસ આપે છે. તે અવસરે શું માનવી આવું કંઈ અર્પણ ન કરી શકે?” મહાગુરુના આ અર્પણ ગીતને મારે મારા જીવનની બાંસુરીમાંથી પ્રગટાવવું ઘટે. ખરેખર કસોટીની આ. પળ આવી છે, તે હું મારા જીવન દ્વારા એને સાર્થક કરું.
મહાનાએ કહ્યું: “જેવી તમારી ઈચ્છા !”
વિડૂડભ વિચારવા લાગે : “આ વૃદ્ધ માણસ શ્વાસોશ્વાસ રોકી રોકીને ય કેટલી વાર રોકશે ? ક્ષણ, બે ક્ષણ, દશ ક્ષણ! એટલી. વારમાં પૌરજને કેટલે ભાગી જવાના હતાકેટલું લઈ જવાના. હતા ! ગુરુનું વચન પળાશે, અને મારા વેરની તૃપ્તિ પણ થશે.'
મહાનામ તળાવ પાસે આવ્યા. પરજનો ભયગ્રસ્ત હતા, છતાં પણ આ દૃશ્ય જોવા સૌ થંભી ગયા; કારણ કે મહાનામમાં સૌને રસ હતો, શ્રદ્ધા હતી. આમ નગરમાં જ્યારે ઘોષણા થઈ રહી હતી. કે “જ્યાં સુધી મહાનામ જળમાં ડૂબકી મારીને રહેશે ત્યાં સુધી. સૌને અભય છે.” ત્યારે મહાનામ તળાવમાં ડૂબકી મારી ગયા હતા, ને મધ્યમાં રહેલા કીર્તિસ્થંભ સાથે પિતાની કાયાને ઉત્તરીયથી બાંધી જળસમાધિ લઈ રહ્યા હતા. •
મહાનામના હૈયામાં વાત્સલ્ય હતું. માનો માટે કરુણ હતી, સૌના કલ્યાણની તીવ્ર ઝંખના હતી, અને નગરજનોની રક્ષા, પ્રાણ આપતાં ય થતી હોય તે, પ્રાણ આપવાની અર્પણ ભાવના પણ હતી.. એટલે એમણે પાણીમાં પિતાની જાતને સદાને માટે પધરાવી દીધી!
ક્ષણ, બે ક્ષણું..કલાક...બે કલાક થઈ ગયા, પણ મહાનામા જળસપાટી પર ન આવ્યા...તે ન જ આવ્યા. વિજયી વિડૂડભ અને લૂંટની કામનાવાળા સનિકે પ્રતીક્ષા કરી થાક્યા, પણ ઉપર. ન આવ્યા.
[૫૧
