________________
જીવનમાં ધમ
એક માણસને અમદાવાદથી મુંબઈ જવું હતું. એણે મુંબઈની ટિકિટ કઢાવી અને પ્લેટફોર્મ પર આવ્યા. તે દારૂ પીને ચકચૂર બન્યા હતા. કેફમાં કઈ ગાડીમાં બેસવું એનું એને ભાન ન રહ્યું. તે આબુ ભણી જતી ગાડીમાં ચઢી બેઠે. ગાડી ઉપડી. મહેસાણા આવતાં ટિકિટ-ચેકર આવ્યા. એણે ટિકિટ માંગી. ટિકિટ જોઈ. એણે કહ્યું, “ આ તમારી ટિકિટ તે મુંબઈની છે, અને તમે તે દિલ્હી મેલમાં બેઠા છે. તમે ભૂલ્યા લાગે છે !'
આ સાંભળી પેલે દારૂડિયે તાડુક્યઃ “હું ભૂલં? હું તે બરાબર જોઈને બેઠે છું. પણ તમારા ડ્રાઈવરે દારૂ પીધે લાગે છે! એ મુંબઈ લઈ જવાને બદલે આ બાજુ ગાડી લઈ આવ્યું છે. એને નીચે ઉતારે અને કહે કે ગાડી પાછી મુંબઈ ભણું લઈ જાય.
વિચારે. દારૂ કોણે પીધા હતા? આવી દશા જગતની છે! પિતે ભૂલેની આંધીમાં અટવાઈને બીજાની ભૂલે શોધી રહ્યું છે. કેફમાં પોતાને પોતાના ગામની ખબર નથી. આપણું ગામ એ આ ફાની દુનિયા નથી. અહીં તે અલ્પ સમય માટે આવ્યા છીએ. અહીં વિસામો લીધા પછી અહીંથી આગળ વધવાનું છે. આપણું ધામ દૂર છે, ઉપરે છે, સૂર્ય ને ચંદ્રનીયે પેલી પાર છે. જ્યાં સૂર્યને પ્રકાશ પણ ઝાંખા લાગે એવા પ્રકાશમય, સન્દર્યમય મોક્ષ-પ્રદેશને નિવાસી આપણે આ આત્મા છે. એને વિચાર સ્વપ્ન આવે છે? * એક ગામમાં એક ભાઈએ પ્રશ્ન કર્યો. ત્યાં મોક્ષમાં ખાઈ.. પીને વાત કરવાની ખરી કે નહિ?” ' મેં કહ્યું: “કયાં વાત કેવી? ત્યાં તો આપણે આત્મા અનંત જ્ઞાનમય-પ્રકાશમય હોય છે. વીતરાગને વાતે કેવી
