________________
૧૩૨
હવે તે જાગે! પેટીઓ ભરી એ બહારગામ વિમાનમાં જતાં હતું. રસ્તામાં વિમાન સળગ્યું, અને આકાશમાં એ પણ સળગે. ધરતી અને આકાશ વચ્ચે એનું કરુણ મૃત્યુ થયું. આ સુખ! મરતી વખતે ભગવાનનું નામ સંભળાવનાર પણ કેઈ ન મળે ! અને હાય ! હાય ! કરતે વચમાં જ મરી પડે. આવાં કરુણ મૃત્યુ સાંભળીએ છીએ ત્યારે કમકમાટી છૂટે છે.
કેટલાક રસ્તામાં ગાતા ગાતા જાય છેઃ “ દુનિયાકી મઝા લે લે, દુનિયા તુમ્હારી હૈ” પણ હું કહું છું કે “દુનિયા તમારા પૂર્વજે કે મહાન ચકવતીઓની પણ નથી થઈતે તમારી કઈ રીતે થવાની છે? તમારા પૂર્વજે પણ “મારુ મારુ” કરતાં મરી ગયાં. એ શું લઈને ગયા ? કઈ વસ્તુઓ સાથે ગઈ? હા, જે સારાં કાર્યો કર્યા તે જરૂર સાથે ગયા, બાકી તે માથે પાપને ભાર જ. . નમિરાજનું દર્શત
તમને ખબર છે કે પાપનો ઉદય આવે છે ત્યારે મધુર વસ્તુઓ પણ અમધુર લાગે છે. કેયલને મધુર ટહુકો પણ કામે લાગે છે. નમિરાજ કેટલા વૈભવશાળી હતા? એ મહારાજવીને વૈભવને પાર નહિ. અંતઃપુર પણ સુંદરીઓથી ભરેલું પણ એક દિવસ એના દેહમાં ભયંકર રોગ ફાટી નીકળે. શરીર જવરની જ્વાળાઓમાં તપવા લાગ્યું, એ સળગતા અંગે પર ચંદનવિલેપન કરવા માટે એની યૌવનવંતી પત્નીઓ ચંદન ઘસવા બેઠી. સુંદરીઓના હાથે રત્નનાં કંકણ હતાં. જે રત્નકંકણ અને નૂપુરઝંકારના કવિઓએ ભારોભાર વખાણ કર્યા છે, જેના શ્રવણથી હૃદય નાચી ઉઠે અને દિલમાં રણકાર જાગે; એ જ