________________
- જ્ઞાનસાર
એને આજ સુધી પુદ્ગલની મમતા હતી, હવેથી આત્માની સમજણ શરૂ થઈ આત્માની સમજણું એટલે ખુદંગલ મૂકી જ દે એમ નથી. કારણ કે જ્યારે બધાં કર્મો પૂરાં થાય ત્યારે જ આત્મા પુદગલની પકડમાંથી છૂટી શકે. પણ સમજણ આવતાં હૃદયમાં દઢ સંકલ્પ લે. એ જગતમાં રહે ખરે, પણ જુદી દષ્ટિથી રહે. - આસકિત અને અનાસકિતને આ વિચાર ચાલે છે, ત્યારે થોડા સમય પર બનેલો એક પ્રસંગ યાદ આવે છે.
મોટી ઉંમરના એક ભાઈ પ્લેનમાં આવી રહ્યા હતા હવામાન ખરાબ થતાં પ્લેનનાં ups અને downs વધી ગયાં. પ્લેન એકાએક ઉપર જાય અને તરત જ નીચે જાય. Pilot સાવધાન છતાં ભયભીત બની ગયો, પરસેવે પરસેવો છૂટે, મૃત્યુ નજીક દેખાયું.
પ્લેનમાં બેઠેલાં આ ભાઈએ થોડાંક વ્યાખ્યાન સાંભળેલાં, અનુભવરસનો ઘૂંટડો પીધેલ. વિચારવા લાગ્યા : અત્યારે બૂમ પાડવી નકામી છે. કેઈજ બચાવી શકે તેમ નથી, બચાવનારે પોતે જ મુશ્કેલીમાં મુકાઈ ગયા છે. બીજુ કઈ યાદ આવતું નથી.
અરિહંતનું શરણું લીધું. જે થવાનું હોય તે થાય. “હે પ્રભુ! આ શરીર તારે ચરણે સેંપી દઉં છું. તારા સિવાય મારું બીજુ કેઈ નથી, શરણાગતિ સ્વીકારી જીવનને સર્પિત કરી નાખ્યું.
પ્રભુના સ્મરણમાં ને સ્મરણમાં જાણે ઊંડી ગુફામાં ઊતરતા હોય તેમ એ ઊંડે ને ઊંડે ઊતરવા લાગ્યા. શાંતિમાં અંદર ઊતરી ગયા. અંદર અનુભૂતિ થઈ, જાણે મૃત્યુને અડી આવ્યા.
