________________
એ દિવસે અમે ચાલી-ચાલીને થાકી ગયા હતા. થાક ખૂબ
‘લા હતો. રેલના પાટાની બાજુમાં ચાલ્યા જતાં સાંજ પડી ગઈ હતી. ગામ હજુ દેખાતું ન હતું, એટલામાં એક સ્ટેશન દેખાયું. ત્યાંના સ્ટેશનમાસ્તર ઘણું જ ભલા અને જિજ્ઞાસુ હતા. એમની સાથે અમારે જરાક વાતચિત થઈ એટલે એમણે જ કહ્યું: “ ત્યારે આજની રાત આપ અહીં જ મુકામ કરેને, બહુ આનંદ આવશે. હું પણ અહીં એક્લો જ છું. મારી બલી અહિ હમણાં જ થઈ છે. આ જગતમાં મારા જેવા એકલાને માટે આપને સમાગમ એ તે ભાગ્યોદ્યનું પ્રતિક ગણુય.” અમે થાક્યા હતા. એમની સદ્દભાવના હતી એટલે એમની વિનંતિને સ્વીકાર અમે કરી લીધું. ગાડી આવવાની તૈયારી હતી એટલે હું પણ ત્યાંની હીલચાલ જેતે રૂમમાં બેઠે હતે.
ધરતીને ધણધણાવતી ગાડી ગોઠજ સ્ટેશનના પ્લેટફોર્મમાં આવીને ઊભી રહી.
એ દિવસ ઉનાળાને હતા. સાંજ નમી ગઈ હતી. દિવસના તાપથી તપેલી ધરતી હજુ ધખતી હતી, ઉની ઉની વરાળ હજુ - માંથી નીકળતી હતી. અંધારું ધીમે ધીમે જામતું હતું. પ્રવાસીઓના શરીરમાંથી પરસેવો ઝરતે હતે. બકરાની જેમ પૂરાયેલા પ્રવાસીઓ કીડાની જેમ ટળવળી રહ્યા હતા. કેટલાક તે તરસના માર્યા “પાણી.. પાણી ” પિકારી રહ્યા હતા. | ગાડીને આવે એક પળ પણ પૂરી ન થઈ તે પહેલાં તે પાણીની રહેલ નાખતાં ત્રણ-ચાર ફેરિયા દેડા-દેડ કરવા લાગ્યા. એમાં એક છોકરો પણ હતું, એ અત્યાર સુધી મારી બાજુમાં જ બેઠો બે વાત કરી રહ્યો હતે. એ બાજુના ગામડામાંથી પાણીની ડેલ ભરીને આવ્યા હતા અને પિતાની દરિદ્રકથા મને સંભળાવી રહ્યો હતે;
