________________
ST
પુષ્પની શોભા એની મધુર સુવાસમાં સમાયેલી છે. સરોવરની શોભા નિર્મળ જળમાં સમાયેલી છે, તેમ નર ને નારીની શોભા શિયળના રક્ષણમાં સમાયેલી છે.
જેમ સુરભિવિહેણું પુષ્પની કીમત કાંઈ નથી, જેમ લૂણુવિહેણ ભેજનની લહેજત આવતી નથી, જેમ જળવિહેણ સરોવરનું મહત્ત્વ કાંઈ નથી, તેમ બ્રહ્મચર્યવિહેણ માનવીની કિંમત પણ કાંઈ નથી.
સંયમી આત્મા, પોતાની જાત માટે અને જનતાને માટે જેમ કલ્પવૃક્ષ સમાન છે, તેમ વ્યભિચારી આત્મા, પોતાની જાત માટે અને જનતા માટે કેટકક્ષ સમાન છે.
સંયમી માનવ ભલે સંસારનો ત્યાગી ન પણ હોય છતાં સંસારમાં રહી, કુકર્મોથી બચી, પિતાનું ને બીજાનું કલ્યાણ સાધી શકે છે.
આ જ વાત આપણે એક સુંદર દષ્ટાન્તથી સમજીએ. : વડોદરામાં બે મિત્રો રહેતા હતા. એકનું નામ ઉદયચન્દ્ર ને બીજાનું નામ વિદ્યુતચંદ્ર. એમની મૈત્રી એવી ગાઢ કે જાણે પુષ્પ અને સુગધ ! .
ઉદયચન્દ્રનું લગ્ન સુશીલા સાથે થયું હતું. સુશીલા જેમ રૂપવતી હતી. તેમ ગુણવતી પણ હતી. એના સૌજન્ય આખા ઘરને સુવાસિત કરી દીધું હતું. એ દંપતિના વર્ષો તે ક્ષણની જેમ પસાર થતાં હતાં. આનંદના દીવસો ઘણું જ ઝડપથી પસાર ચાય છે, ખરું ને ? . . એક દિવસ વિધુતચન્દ્ર પોતાના મિત્રને મળવા ઉદયને ઘેર આવ્યા પણ ઉદયચન્દ્ર ત્યારે બહાર ગયું હતું. સુશીલાએ એને સત્કાર કર્યો છે અને સ્વાભાવિક એવા નિર્દોષ ભાવથી તેના પ્રત્યે બહુમાન ર્શાવ્યું.
