________________
હારની જિત
આત્માને આપ દીક્ષા આપી આને ઉદ્દાર ન કરી ? કટાક્ષ કરતાં કહ્યું.
આ યુવાનેાના ખેલવાના રંગ પરથી ચાર સાધુઓ બરાબર સમજી ગયા. આ ધમ સાંભળવા નથી આવ્યા પણ માત્ર વિદ કરવા જ નીકળ્યા છે. પણ આ જીવનપથ ભૂલેલાઓને ખબર નથી કે આ સ્થાન વિતતું નથી-પણ માગ ભૂલેલા પવિત્ર સ્થાનને પણ અપવિત્ર સ્થાન બનાવી મૂકે છે, ત્યાગના ધામને પણુ ભાગના અખાડા બનાવી મૂકે છે, વૈરાગ્યનાં સાધનાને પણ ઉપહાસ્યનાં સાધના માની બેસે છે !
૧૧૯
' ખીજાએ
સાધુનું મૌન જોઇ, ઠાવકું માં રાખી, હસમુખે બનાવટ આદરીઃ પ્રભા ! આપ તે વ્યાસાગર! આ કેદીને શું આ સંસારના કેંદ્રખાનામાંથી આપ ખબર નહી કાઢો ? ”
te
સાગરની ભરતીની જેમ ઉપહાસ્ય પણ સ્થાન અને કાળની મર્યાદા માંગે છે, સ્થાન અને કાળની મર્યાદા ભૂલાય તે માણસની એ જ સ્થિતિ થાય છે જે પ્રલય વખતે પૃથ્વીની થાય છે!
દીક્ષાની વાત અમારા હાથમાં નથી. પે...લા આસોપાલવતા વૃક્ષ નીચે બેઠેલા અમારા ગુરુશ્રી છે. એમની પાસે જાઓ. એ તમને જે જોઇએ તે આપશે. ' આચાર્ય ચડરુદ્રને ચિધતા એક મુનિએ યુવકાને કહ્યું.
ધાસ મળે તો અગ્નિ ભભૂકે પણ એને જો કાંઈ સાધન ન મળે તા અગ્નિને પોતાને જ બળીને અંતે શાંત થવું પડે છે, તે જ રીતે મશ્કરી કરનારને પણ સામેથી ક્રોધથી ઉત્તર મળે તેા અને ઉત્તેજના મળે, પણ એને ઉત્તર શાંતિથી મળે તે! મશ્કરી કરનારને જ નિરાશ થવુ પડે છે.
આ મુનિમંડળ આગળ નિરાશ થયેલું યુવક વ્રુન્દ પેતાની મસ્તીમાં મસ્ત બેઠેલા આચાય ચડદ્ર પાસે આવ્યું. સ્વામિન! આ અમારા મિત્ર સંસારના દાવાનળમાં સળગી રહ્યો છે, અને એમાંથી
44
