________________
સિધ્ધાંતો ભૂલીને માત્રપૂજા જ કરતા રહીશું?
ભોગમાં પડ્યા હતા, બ્રાહ્મણો જાતિવાદ અને યજ્ઞમાં પડ્યા હતા અને શો ફૂટર્બલની જેમ ઠોકરે ચડી રહ્યા હતા. માનવજાત દુ:ખી હતી, તેને કોઈ આશ્વાસનની, સહદયતાથી તેમનો હાથ પકડે તેવા માનવીની જરૂર હતી. તેવા સમયે, અંધારામાં જેમ સૂર્ય પ્રકાશે તેમ ભગવાન મહાવીરનો જન્મ એક રાજકુળમાં થયો. આવા રાજકુળમાં જન્મવા છતાં, ગરીબોના અને વ્યથિત આત્માઓનાં દુઃખદર્દી તેમનાથી અજાણ્યાં ન
હતાં.
૩૦ વર્ષની ભરયુવાન વયે ભગવાન મહાવીરે સંસારનો ત્યાગ કયો. સિધ્ધિ માટે સાધના અને સંશોધન જરૂરી છે. ભગવાન મહાવીરે સાડાબાર વર્ષ સુધી એકાગ્ર બનીને એવી સાધના કરી કે જેમાં ખાવાપીવાનું, પહેરવા-ઓઢવાનું ભુલાઈ ગયું હતું. સંપૂર્ણ મૅનવાળી એ ઉગ્ર સાધના હતી.
એ સાધના અને આત્મસંશોધનમાંથી ભગવાન મહાવીરને કેવળજ્ઞાન પ્રાપ્ત થયું. તે સમયે બ્રાહ્મણો કહેતા કે અમે શ્રેષ્ઠ છીએ અને બીજાં બધાં અમારા અંગઉપાંગ છે; ત્યારે ભગવાને જણાવ્યું કે તમારામાં જે આત્મા છે તેવો જ આત્મા એક શુદ્ધમાં છે, કીડી-મકોડીમાં છે, સર્વ જીવમાં છે. તમને જેમ સુખ પ્રિય અને દુ:ખ અપ્રિય છે, તેમ તેમને પણ સુખ પ્રિય અને દુ:ખ અપ્રિય છે. કીડીને પણ તડકો ગમતો નથી. નાનામાં નાનું જંતુ પણ જીવવા ચાહે છે. ભગવાન મહાવીરને આ પહેલો વિચાર હતો.
