________________
છૂટે હાથે સારા ક્ષેત્રમાં લક્ષ્મીને વાવવા લાગ્યા. ત્રણવાર પિતે ઉપધાન કરાવ્યાં, ઉજમણું કર્યું.
ભગતે સાધર્મિક ભક્તિ આદરી. સ્વામિવાત્સલ્ય કર્યા, અને ત્રણસો જેટલાં ભાઈ-બહેનને લઈ સિદ્ધાચલને સંઘ કાઢ્યો. એમની ઉદારતા જોઈ લેકે પ્રશંસાને પુષ્પ વેરવા લાગ્યા. ભગતના જીવનનું આશ્ચર્ય લેકે જોઈ જ રહ્યા. ભગત લક્ષ્મી વાપરતાં ન થાકે અને લક્ષમી એમને ત્યાં ઊભરાતાં ન થાકે.
ભગત જેમ ધનનો વ્યય સુકૃત માટે કરતા હતા તેમ તનથી તપશ્ચર્યા અને આરાધના પણ અજબ રીતે કરતા હતા. વિષીતપ, માસક્ષમણ, ઉપધાન, સત્તર ઉપવાસ, સેળ ઉપવાસ, અઠ્ઠાઈઓ, વર્ધમાન તપની ૫૫ ઓળી અને છઠ્ઠ–અઠ્ઠમને તે પાર નહિ. જાણે કે એમને તપનું પણ વરદાન મળ્યું હતું!
આચાર અને વિચારની અસર આસપાસના વાતાવરણ પર પડ્યા વિના રહેતી નથી. ભગતના જીવનની અસર એમની બે સુંદર ફૂલ જેવી પુત્રીઓ પર પણ પડી. એમના કોમળ અને નિર્દોષ હૃદય પર ત્યાગને રંગ ચઢતે જ ગયા. ભગત શાન્તિની પળેનમાં પુત્રીઓને સમજાવતાઃ “બેટા! સંસારના કીચડમાં ખેંચી દેડકાં કે પશુ બનવાનું નથી; તરીને તમારે કમળ બનવાનું છે, અને તમારી જીવનસુવાસ જગતને આપવાની છે.”
આમ ધર્મ અર્થની સાધના કરતાં રૂગનાથભાઈમેક્ષના માર્ગ તરફ વળ્યા. પોતાની બંને પુત્રીઓને દીક્ષાને માગે વાળી અને પોતે પણ સિદ્ધાચલની પવિત્ર ભૂમિમાં ૧૯૮૬ના અષાડ સુદ ૧૪ના દિવસે ભાગવતી દીક્ષા અંગીકાર કરી, અને રૂગનાથ ભગતમાંથી મુનિશ્રી રંજનવિજયજી મહારાજ થયા.
| { s ]
