________________
[ ૮૨ ]
ચાર સાધન સળગી રહ્યો છું. મને તારો. કેઈ રસ્તે બતાવો. નહિતર હું આત્મહત્યા કરીશ. મારાથી સહન નથી થતું. મને ચેન નથી.” એમ કહી દઢપ્રહારી મુનિ મહારાજનાં ચરણેમાં તરફડવા લાગ્યા.
મહારાજે જોયું કે પશ્ચાત્તાપને અગ્નિ એને બાળી રહ્યો છે. એના પાપને એને સાચે પશ્ચાત્તાપ થાય છે. એને ઝાડ નીચે બેસાડી, આશ્વાસન આપીને કહ્યું: “તું પંચમહાવ્રતને ધારણ કર. પ્રાયશ્ચિત્ત કર. તારું પાપ દૂર થશે ને કાળજે ટાઢક વળશે. ' હવે દઢપ્રહારીએ પ્રતિજ્ઞા કરી કે મને મારી વાત– કરેલી જીવહત્યાની વાત–ચાદ આવે ત્યાં સુધી મારે આહાર ન કરો. આ પ્રતિજ્ઞા લઈને પાત્ર લઈ ગામમાં ભિક્ષા માગવા જાય ગામના લોકો એને જુએ એટલે કહે કે, આ ખૂની આવ્યા. ચાર-ચાર જીવનો હત્યારે આવ્યો. કેઈ પથ્થર ફે કે, કેઈ લાકડી ભારે, કેઈ ગડદા મારે, કેઈ ગાળે દે, કેઈ તમાચે મારે. આ બધું ય સહન કરે. એનામાં સામે ઘા કરવાની તાકાત હતી, પણ ઘા ન કરે. ઘા સહી લે. પારકા પર ઘા નથી કરતે, મન પર ઘા કરે છે, મને મન કહે છે. તું એને જ લાયક છે. ઠીક થયું. ભલે માર પડ્યો. ભલે પથરા વાગ્યા આમ મનને મારી રહ્યો છે. પિતાને ખૂબ ખૂબ દમી રહ્યો છે. જે પિતાને દમે છે તે આ લેક પરેલેકમાં સુખી થાય છે. આમ દમદમીને એનું મન યોગમાં લાગ્યું. આત્મામાં લાગ્યું. મન આત્મા સાથે આંતરદશામાં રમવા લાગ્યું. બહિર દશા ભુલાઈ ગઈ. એ ઘા ખાય છે, પણ અંદર મસ્ત છે. આનંદ થવા લાગે. આત્મપ્રતીતિને આનંદ થયે. આનંદને વેગ લાધ્યો ને કેવળજ્ઞાનને પ્રકાશ છવાઈ ગયે.
