________________
હીરાપન્નાની અંગરચના જોઇને આત્માની વીતરાગતા કેવી છે એ વિચારવું.... હીરાનો હાર પહેરેલ માણસ કેવો ફુલાઇ જાય.... ત્યારે આટલો-આવો વૈભવ છતાં.... કેવી વીતરાગતા છે...? આવું વિચારવું જોઇએ.
આંગીના દર્શન કરવા માટે અંધારમાં દોડવું એટલે એક પાઇને માટે લાખ રૂપિયા ગુમાવવા જેવું છે.... સાધુ-સાધ્વી બહારનાં રંગ-રાગમાં ફસાઇને સાધુજીવનને વિકૃત ન બનાવે... આ રંગ-રાગ સાધુ જીવનમાં વિકૃતિ લાવે છે. સાધુ-સાધ્વીએ ગભારામાં જવાય નહી માત્ર આચાર્ય ભગવંત જ પ્રતિષ્ઠા વખતે જઇ શકે....!
.
કારણકે ઃ- આપણે સ્નાનાદિક નથી ઔદારિક શરીર હોવાથી આશાતના થાય. શ્રાવકને બહારગામ જવાનું થાય. પૂજાથી વંચિત રહે તો બહારથીજ - દૂર ઊંબરેથી જ જમણાં અંગે વાસક્ષેપ પૂજા કરે. બાકી ત્રિકાળ પૂજામાં ધૂપ-દીપ-ફળ-નૈવેદ્યઅક્ષત-પૂજા કરે. વાસક્ષેપ પૂજા નહીં.
વેધક દ્રષ્ટિથી પરમાત્માને જોતાં આપણે શીખ્યાજ નથી. ગમે તેટલા ભાવુકા હોય તોય આપણે એકસે-રેની જેમ સીધા જ પ્રભુને જોવા. સંઘટ્ટો ગૌણ કરીને પણ વિશિષ્ટ દિવસે યાત્રાં કરે જ!
છેદસૂત્રમાં છે કે સાધુ હાથ-પગ-દાંત વિગેરે ઘુવે તો, અનંત સંસારી થાય... બાકી સાધુનું તો મારું પણ પવિત્ર છે. માત્રાથી તો ભંયકર રોગો વિગેરે પણ દૂર થાય છે. પણ ખોરાકમાં ડાયજેશન ન થાય તો અશુચિ થાય. સાધુ તો વિગઇ વાપરે નહીં પછી માત્રામાં અશુચિ હોય જ કયાંથી? હાથ ધુવે વિગેરે ઉન્ધાર્ગથી તો અનંત સંસાર વધે.
શ્રી દશવૈકાલિક વાચના - ૧૧
(#)