________________
ભગવાન “અગારમાંથી “અણગારી” અવસ્થામાં જાય એટલે શું..? ઉપાશ્રયો તો અનાદિ કાળનાં છે. ભલે મકાનમાં રહે પણ અણગારી અવસ્થામાં આવે.
જેમ માખી બે પ્રકારે (૧) મધ ઉપર (૨) સાકરના કકડા ઉપર. લીંટ ઉપર બેસેલી માખી, મધનમાંખી સ્વાદ લે પણ ચોંટી જવાથી પ્રાણ ગુમાવે. અને સાકરના કૂકડા ઉફર બેસનારી માખી સ્વાદ લઈને ઊડી જાય. તેમ સાધુઓ ઉપાશ્રયમાં રહે પણ નિર્લેપ ભાવથી રહે..!
ગામો સળગાર્ષિ - અણગાર અવસ્થામાં જાય.
અહં ભાવનો નાશ થાય ત્યારે જાતનું સમર્પણ થાય તે દીક્ષા.. લોકોત્તર :- જેનાથી આત્મા તરી જાય. આશા વડે રાગદ્વેષથી બહાર નીકળી જાય તે લોકોત્તર માર્ગ..!
લૌકીક ભાવનું આચરણ કરનારા - મારે ખાવું છે પીવું છે.... એમ બોલવા વાળાને જતકલ્પમાં એક આયંબીલનું પ્રાયશ્ચિત આપ્યું છે. મારે વાપરવું છે એમ જ બોલાય.! ભૂખ લાગી ખાવું છે. એમ બોલાય જ નહીં..!
શબ્દના ઝેર તો એવા કાતિલ છે કે તેના ઘા રુઝાતા જ નથી. પ્રાઈમ મિનિસ્ટરને નોકર કહીને બોલાવો તો ન ચાલે! તે તો પગાર લે છે. ના. ન ચાલે. (શબ્દ) એકેક શબ્દ અંતરના ભાવોનું પ્રતિક છે. રોટલી, દાળ, ભાત, શાક, ચમચો એ લૌકીક ભાષા છે. સાધુની ભાષા લોકોત્તર છે.
સંસારી સગાઓને ભાઈ-બા-બાપુજી-કાકા એવી રીતે સંસારી સગપણથી જ બોલાવે તો શરૂઆતમાં એક આયંબીલનું પ્રાયશ્ચિત જેમ-જેમ દીક્ષા પર્યાય વધે તેમ-તેમ પ્રાયશ્ચિત વધતું જાય. એઓને. ભાગ્યશાળી - પુણ્યશાળીના નામે સંબોધવું જોઈએ. મોહનીચના શ્રી દશવૈકાલિક વાચના - ૫
(૨૯)
