________________
શ્રી વિમલનાથજી
464
પરમાત્માને પામવા આપણે ઉત્તરોત્તર વધુ ને વધુ શાંત થવાનું છે. આપણી તમામ, બાહ્ય-અત્યંતર વ્યાપારલીલા પોતાનું માથું ઊંચકે નહિ તે માટે “દમન” નહિ પણ “શમન' કરવાનું છે. પરમાત્મારૂપી પૂર્ણિમાના પૂર્ણચંદ્રને પ્રગટાવવા આપણે બીજના ચંદ્રમા બનવાનું છે.
વરસાદ આવતાં પહેલાં સમસ્ત વાયુમંડળમાં એક પ્રકારનો બાફ અનુભવાય છે. પૃથ્વીનો કણેકણ તરડાય છે. પ્રચંડ દાહ અનુભવાય છે. વરસાદનું પહેલું ફોરું પડે અને માટી સાથે ભળે ત્યારે, તેમાંથી જે સોડમ ફૂટે છે, તેને કૃષ્ણ ગીતામાં “પુણ્ય સુગંધ' કહી છે. એ સુગંધમાં પુણ્યાઈ ક્યાંથી આવી ? પૃથ્વીના કણેકણ-રોમેરોમને અગ્નિના દાહમાંથી પસાર થતાં આવડ્યું માટે ને ?!
એમ જ પ્રભુને પામવા તલસવાનું છે-તરફડવાનું છે-તપવાનું છેતલપવાનું છે. પ્રભુ-વિરહની ભઠ્ઠીમાં શેકાવાનું છે. ગર્વને બાળવાનો છે અને અહમ્ ઓગાળવાનો છે. ત્યાર પછી જ અઈમ્મય-પ્રભુમય બનીને પ્રભુની અનુભૂતિ થતી હોય છે.
આવી ખુમારી ને ખુદ્દારી પ્રગટાવનારો ખુદા-પરમાત્મા-ધણી કેવો છે, એની વાત આગળ ચોથી ગાથામાં કવિશ્રી કરશે. આ ગાથામાં તો એટલી જ વાત છે કે જેને માથે બેસાડ્યો છે અને કપાળે જેનું સૌભાગ્ય તિલક કરીએ છીએ, તે એવો છે, કે કોઈની તાકાત નથી, કે એના માથે છાણા થાપી શકે. "
' આ ગાથાના ભાવ એટલે આપણા સહુ વડે રોજબરોજ કરાતી ભગવાનની સ્તુતિ. દુર્ભાગ્ય એ છે કે, એ સ્તુતિના ભાવ આપણને સ્પર્શતાં નથી અને ભગવાનની કિંમત કરીને, ધીંગાધણી તરીકે, એ સર્વશક્તિમાન, સર્વ-સમર્થ સ્વામીની ભજના કરતા નથી.
સ્વની ઓળખાણ એ (આત્મ) જ્ઞાન અને સ્વથી સંઘાણ તે (આત્મ) ધ્યાન.
