________________
વિશાલ-લોચન દલ
ગાથા : येषामभिषेक-कर्म कृत्वा, मत्ता हर्षभरात् सुखं सुरेन्द्राः । तृणमपि गणयन्ति नैव नाकं, प्रातः सन्तु शिवाय ते जिनेन्द्राः ।।२।।
અન્વય :
येषाम् अभिषेक कर्म कृत्वा हर्षभरात् मत्ताः सुरेन्द्राः नाकं सुखं तृणमपि नैव गणयन्ति ते जिनेन्द्राः प्रातः सुखाय सन्तु ।।२।।
ગાથાર્થ :
જેમનો અભિષેક કરીને હર્ષથી મત્ત થયેલા દેવેન્દ્રો સ્વર્ગનાં સુખને તૃણવત્ પણ ગણતા નથી, તે જિનેન્દ્રો પ્રાત:કાળમાં શિવ-સુખ આપનારા થાઓ. ૨ વિશેષાર્થ :
તીર્થંકર નામકર્મરૂપ ઉત્કૃષ્ટ પુણ્ય પ્રકૃતિવાળા જીવોનો જન્મ થતાં જ સૌધર્મેન્દ્રનું આસન કંપે છે. તેનાથી ૧૪ ઇન્દ્રો અને સર્વ દેવોને પ્રભુના જન્મની જાણકારી મળે છે. પ્રભુ જમ્યાના સમાચાર મળતાં હર્ષઘેલા થયેલા દેવ અને દેવેન્દ્રો દૈવિક સુખોનો ત્યાગ કરી પ્રભુનો જન્માભિષેક કરવા દોડી
જાય છે. મેરુપર્વત ઉપર જઈ ઉત્તમ સામગ્રી અને ઉત્તમ ભાવથી પ્રભુનો - જખ્યાભિષેક કરે છે. '
પ્રકૃષ્ટ પુણ્યના સ્વામી, જન્મથી જ વૈરાગી, પરમ યોગી, ધીર, ગંભીર, એવા પ્રભુનો જન્માભિષેક કરતાં વિબુધવરોને જેવો આનંદ થાય છે, હૈયામાં જેવી ઊર્મિઓ ઊઠે છે. જેવા સુખદ સંવેદનો થાય છે તેવો આનંદ કે તેવી સંવેદના તેમને ભૌતિક સુખ ભોગવતાં ક્યારેય અનુભવાતી નથી, દેવીઓ સાથે વિલાસ કરતાં આનંદ સાથે તૃષ્ણાની આગ તેમના હૃદયને બાળતી હતી, તો અનેક પ્રકારની ક્રીડાઓ કરતાં મજાની સાથે સાથે ચિંતાની પીડા ચિત્તને વિહ્વળ કરતી હતી. જ્યારે પ્રભુભક્તિ કરતાં આવા દુ:ખમિશ્રિત સુખનો નહિ પણ માત્ર સુખનો જ અનુભવ થતો હોવાથી તેમને પ્રભુભક્તિના આનંદની સામે પરાકાષ્ઠાના દૈવિક સુખો તૃણ જેવા લાગે છે. દેવોની આ પરિસ્થિતિ જાણી સાધક પોતાની ભાવના વ્યક્ત કરે છે કે તે જિનેશ્વરો અમને પણ મોક્ષ સુખ આપનારા બને.