________________
મળ્યો બોધ સુખસાજ
દિવ્ય આત્માનું તાદશ પ્રતિબિંબ પાડે છે. આ કૃતિના અક્ષરે અક્ષરે તેમના અનુભવની છાપ છે, અને તેથી. આત્મામાં પ્રતિષ્ઠિત થવાની જ એ પ્રેરણા આપે છે. જીવોને મોહનિદ્રામાંથી જાગ્રત કરી આત્માની સિદ્ધિ પ્રત્યે પુરુષાર્થી બનાવવા એ જ આ શાસ્ત્રનો હેતુ છે.
પણ આ મહાન હેતુને, આ પવિત્ર પ્રેરણાને આપણે ચૂકી ગયા. આત્મસિદ્ધિ કરવામાં પ્રયત્નશીલ બનવાથી જ એનું સાચું બહુમાન કર્યું કહેવાય. ‘તેને બદલે આ શાસ્ત્રને ભીંત ઉપર સોનામઢયા અક્ષરે કોતરાવવામાં, એના મંદિરો બનાવવામાં, એને મુખપાઠ કરી પોપટની જેમ બોલી જવામાં આપણે એની ભક્તિ માની લીધી.
સવાલ એ નથી કે એની પૂજા કરવી કે ન કરવી. સવાલ તો એ ચકાસવાનો છે કે જે હેતુથી એની રચના થઈ છે તે હેતુ પ્રત્યે જાગૃતિ પ્રગટી છે કે નહીં. અંધકારથી પ્રકાશ તરફ, અસત્યથી સત્ય તરફ, મૃત્યુથી અમરત્વ તરફ, ચલથી અચલ તરફ, અધુવથી ધ્રુવ તરફ ગતિ થાય તેમાં જ એની સાચી ભક્તિ રહી છે.
અંગુલિનિર્દેશ
પરમકૃપાળુદેવને જે જે અનુભૂતિ થઈ, તે સર્વ શબ્દમાં આવી શકે એ શક્ય નથી. નિઃશબ્દ અવસ્થામાં જે પ્રાપ્ત થાય છે, તેને કહેવામાં શબ્દ અસમર્થ નીવડે છે. ચિત્તનો
८६
