________________
लहुकम्मो चरमतणू, अणंतविरिओ सुरिंद पणओवि । सव्वोवायविहिन्नू, तियलोयगुरू महावीरो ॥ २१५॥ गोआलमाईएहिं, अहमेहिं उईरिए महाघोरे । जइ सहइ तहा सम्मं, उवसग्गपरीसहे सव्वे ॥ २१६॥ अम्हारिसा कहं पुण, न सहति विसोहिअव्व घणकंमा । इअ भावंतो सम्मं, उवसग्गपरीसहे सहसु ॥ २१७॥ - લઘુકમ, ચરમશરીરી, અનંતવીર્યવંત, સુરેન્દ્રપ્રણમિત તેમજ સર્વ ઉપાય અને વિધિના જાણ છતાં ત્રિલોકી ગુરુશ્રી મહાવીર દેવે પણ જ્યારે ગોવાળિયા પ્રમુખ અધમ લોકોએ ઉદીરેલા મહાઘોર સર્વ ઉપસર્ગ અને પરિસતો સમ્યમ્ રીતે (દીનતા વગર-અદીનભાવે) સહન કર્યા તો પછી જેને હજુ ઘણાં કર્મ ખપાવવાનાં રહેલાં છે એવા અમારા જેવાઓએ તે કેમ ન સહન કરવાં? એમ વિચાર કરી ઉપસર્ગ પરીસહને સમભાવે સહન કર. ૨૧૫-૨૧૬-૨ ૧૭. एवंपि कम्मवसओ, अरई चरणमि हुज जई कहवि । तो भावणाइ सम्मं, इमाई सिग्धं निअत्तिजा ॥ २१८॥
એમ છતાં કર્મયોગે કદાચ ચારિત્રમાં અરતિ થઈ જાય તો આ ભાવના વડે તે થતી અરતિને શીઘ ટાળી દેવી. ૨૧૮. सयलदुहाणावासो, गिहिवासो तत्थ जीव मा रमसु । जं दूसमाइ गिहिणो, उयरंपि दुहेण पूरिति ॥ २१९॥ " હે જીવ ! સકળ દુઃખના નિવાસ રૂપ ગૃહવાસમાં તું રતિ श्री पुष्पमाला प्रकरण
