________________
पिज्जं भयं पओसो, पेसुन्नं मच्छरो रईहासो ॥ अरईकलहो सोगो, जिणेहिं साहूण पडिकुंठ्ठो ॥ २१२ ॥
પ્રેમ, (સ્વજનાદિકમાં) ભય, પ્રષ, પૈશૂન્ય(ચાડી), મચ્છર, રતિ (ઇષ્ટ સંયોગે હર્ષ), હાસ્ય, અરતિ (અનિષ્ટ સંયોગે ખેદ), કલહ, શોક એ સર્વ વાનાં સાધુઓને શ્રીજિનેશ્વરોએ નિષેધ્યાં છે. ૨૧૨.
वंदिज्जंतो हरिसं, निंदिज्जंतो करिज्ज न विसायं । न हि नमिअनिंदिआणं, सुगइं कुगई च बिंति जिणा ॥ २१३ ॥
મુનિજન વંદાતાં હર્ષ ન કરે, અને નિંદા કરતાં ખેદ ન ધરે, કેમકે નમાયેલાની સુતિ અને નિંદા કરાએલાની દુર્ગતિ થાય એવો નિયમ નથી. એમ કહેવાની મતલબ એ કે મુનિએ નિંદા, સ્તુતિ કરનાર, માન અપમાન આપનાર તેમજ સ્વજન અને અન્ય જનો એ સહુ ઉપર સદાય સમદૃષ્ટિ રાખી વિચરવું. ૨૧૩.
अप्पा सुगइ साहइ, सुपउत्तो दुग्गइं च दुपउत्तो । तुठ्ठो रुठ्ठो अपरो, न साहओ सुगईकुगईणं ॥ २१४॥
આત્માને સન્માર્ગમાં પ્રવર્તાવ્યાથી તે સદ્ગતિ આપે છે અને ઉન્માર્ગમાં વર્તાવ્યાથી દુર્ગતિ આપે છે. બાકી બીજા તૂઠ્યા રૂઠ્યા છતાં કંઇ સદ્ગતિ કે દુર્ગતિ આપી શકતાં નથી; માટે બીજે બહાર નહિ જોતાં અંતરમાં જ જોઇ પોતાની જ ભૂલો સુધારી શુદ્ધ નિર્મળ થવું એ જ ખરું નિજ કર્તવ્ય છે. ૨૧૪.
श्री पुष्पमाला प्रकरण
६२
