________________
जुगमित्तनिहियदिछी, खित्ते दव्वंमि चक्खुणा पेहे । कालंमि जाव हिंडई, भावे तिविहेण उवउत्तो॥ १७७॥
ક્ષેત્રથી યુગમાત્ર (ધૂસરા પ્રમાણ) જમીન પર દૃષ્ટિ રાખી, દ્રવ્યથી ચક્ષુ વડે જોઈ તપાસી, કાળથી જ્યાં સુધી ગમન ક્રિયા કરવી પડે ત્યાં સુધી અને ભાવથી મન, વચન, કાયા વડે ઉપયુક્ત (ઉપયોગવંત છતો) પર્યટન કરે ! કેવી રીતે ઉપયોગવંત છતો પર્યટન કરે તે ગ્રંથકાર જણાવે છે. ૧૭૭. उठ्ठमुहो कहरत्तो, हसिरो सद्दाइएसु रजतो । सज्झायं चिंतंतो, रीइज न चक्कवालेण ॥ १७८॥
ઊંચે મુખ રાખી કથા (વાર્તા) કરતાં, હાસ્ય કરતાં, શબ્દાદિક વિષયમાં અનુરક્ત થઈ મનમાં સ્વાધ્યાય કરતાં તેમજ (વાર્તા કહેવાદિક કારણે) કુંડાળું વળી ન ચાલવું. પણ નાના મોટાના ક્રમસર જયણા સહિત ચાલવું. ૧૭૮. तह हुज रियासमिओ, देहेवि अमुच्छिओ दयापरमो । जह संथुओ सुरेहिं वि, वरदत्तमुणी महाभागो ॥ १७९॥
જેમ મહાભાગ્ય વરદત્ત મુનિને દેવોએ સવ્યા તેમ દયામાં પરમ તત્પર છતા સ્વદેહમાં પણ મૂચ્છ રહિત મુનિ ઈર્યા સમિતિવંત હોય. ૧૭૯ कोहाईहिं भएण व, हासेण व जो न भासए भासं । मोहर-विगहाहि तहा, भासासमिओ स विन्नेओ ॥ १८०॥
श्री पुष्पमाला प्रकरण
