________________
सव्वं सुराण विभवो, अणुत्तरो रयण-रइय-भवणेसु । વિવ્વામા-વિસેવા-વર-જામિળિ-નાઙય-વાળારૂ૬। હિંદુ મય-માળ-મચ્છર-વિસાય-જ્ઞા-નભેળ અંતત્તા । ते वि चविऊण तत्तो, भमंति केई भवमतं ॥ ३९७ ॥
રતરચિત ભુવનોમાં વસતા, દિવ્ય આભરણ, વિલેપન તેમજ દેવાંગનાઓના નાટકમાં ૨ક્ત થયેલા દેવતાઓને સર્વ વિભવ અનુત્તર (પ્રધાન છે, મનુષ્યોની અપેક્ષાએ તેમની સાહેબી અતુલ છે, તો પણ મદ, માન, મચ્છર, વિષાદ (ખેદ-શોક) અને ઇર્ષ્યા રૂપ અગ્નિથી સંતપ્ત થયેલા તે પણ કેટલાક ત્યાંથી ચ્યવીને અનંત-અપાર સંસારમાં ભ્રમણ કરે છે. ૩૯૬-૩૯૭.
तम्हा सुहं सुराणवि, न किं पि अहवा इमाम सुक्खाइं । અવસાન દ્વારાારૂં, અનંતો પત્ત-યુવાડું ॥ રૂ૧૮ ॥
તેથી દેવતાઓને પણ પરમાર્થથી જોતાં કંઇ સુખ નથી અથવા તો એ બધાં સુખ પરિણામે દુઃખદાયી છે અને તે પૂર્વે અનંતીવાર પ્રાપ્ત થયેલાં છે. ૩૯૮.
तं नत्थि किं पि ठाणं लोए वालग्ग-कोडिमित्तंपि । जत्थ न जीवा बहुसो, सुहदुक्खपरंपरं पत्ता ॥ ३९९ ॥
લોકમાં વાળના અગ્ર ભાગ માત્ર એવું કોઇ સ્થાન નથી કે જ્યાં જીવો બહુવાર સુખ અને દુઃખની પરંપરા પાંમ્યા ન હોય. ૩૯૯.
११८
श्री पुष्पमाला प्रकरण
