________________
તો પછી બહુ પાપનું તો કહેવુંજ શું? મતલબ કે પ્રચ્છન્નપણે કે જાહે૨૫ણે સેવેલું ઝાઝું કે થોડું પાપ પશ્ચાત્તાપપૂર્વક ગુરુ મહારાજ સમીપે સમ્યગ્ આલોચીને નિઃશલ્ય થવું જોઇએ. ૩૭૨.
लज्जाइ गारवेण य, बहुस्सुअमएण वा वि दुच्चरियं । जे न कहंति गुरूणं । न हु ते आराहगा हुंति ॥ ३७३ ॥
લજ્જાથી, ગારવથી, કે બહુશ્રુત (જ્ઞાન)ના મદથી જે પોતે કરેલાં પાપ ગુરુ પાસે પ્રકાશતા નથી તે આરાધક થતા નથી પણ વિરાધક બને છે. ૩૭૩.
नवि तं सत्थं व विसं, व दुप्पउत्तुव्व कुणइ वेयालो । जं कुणइ भावसलं, अणुद्धियं सव्वदुहमूलं ॥ ३७४ ॥
ક્રુષ્ણયુક્ત વિષ કે શસ્ત્ર તેમજ પ્રકુપિત થયેલો વેતાળ એવો અનર્થ ઉપજાવી શકતા નથી જેવો અનર્થ સર્વ દુઃખના મૂળ રૂપ અણુઉદ્ધરેલું ભાવશલ્ય (અણુપ્રકાશેલું નિજ પાપ-દુષ્કૃત) ઉપજાવે છે. ૩૭૪.
आकंपइत्ता अणुमाणइत्ता, जं दिठ्ठे बायरं च सुहमं वा । छन्नं सद्दाउलयं, बहुजण अवत्त तस्सेवी ॥ ३७५ ॥
સ્વદોષ આલોચનારે આલોચના વખતે નીચેની વાત લક્ષ્યમાં રાખવાની છે. ભક્તિ કે વિનયથી ગુરુને વશ કરવાથી ગુરુ થોડું પ્રાયશ્ચિત આપશે એમ સમજી ગુરુને વિનયથી વશ કરી લેવા, આ ગુરુ ઠીક પ્રાયશ્ચિત આપે છે તેથી તેમની પાસે श्री पुष्पमाला प्रकरण
१११
