________________
१६४
૬. સહચાર કથા નામક અધ્યયનમ तम्हा एअं विआणित्ता, दोसं दुग्गइवढणं । आउकायसमारंभ, जावजीवाइं वजए ॥३२॥ (सं० छा०) अप्कायं न हिंसन्ति, मनसा वाचा कायेन ।
त्रिविधन करणयोगेन, संयताः सुसमाहिताः॥३०॥ अकायं विहिंसन्, हिनस्त्येव तदाश्रितान् ।
सांश्च विविधान् प्राणिनः, चक्षुषांश्चाचाक्षुषांश्च।३१॥ तस्मादेतं विज्ञाय, दोपं दुर्गतिवर्धनम् ।
अकायसमारम्भं, यावज्जीवं वर्जयेद् ॥३२॥ આઉકાયં-અપકાયને. બાકીન શબ્દાર્થ ઉપર મુજબ
ભાવાર્થ–સુસમાહિત સાધુએ, પાણીના જીવોને મનવચન-કાયાએ કરી હણતા, હણવતા કે અનુમોદતા નથી; પાણીની હિંસા કરતાં તેની નિશ્રામાં રહેલા ત્રસ તથા બીજા વિવિધ ચક્ષુથી દેખાય કે ન દેખાય તેવા જીવને હણે છે. આવા દે દુર્ગતિના વધારનારા છે-એમ જાણીને અપકાયના આરંભને જાવજજીવ ત્યાગ કર. ૩૦-૩૧-૩૨. ઈતિ याभु स्थान. जायतेअं न इच्छंति, पावगं जलइत्तए । तिक्वमन्नयरं सत्थं, सम्बओऽवि दुरासयं ॥३३॥ (सं० छा०) जाततेजसं नेच्छन्ति, पापकं ज्वालयितुम् ।
तीक्ष्णमन्यतरत् शस्त्रं, सर्वतोऽपि दुराश्रयम् ॥३३॥
