________________
સાચી પણ પરપીડાકારી વાણી જુદી ભાખી, હિતમિત-પ્રીતિકારી વાણી, સાચી જિનાએ દાખી. ધન. ૭૨
બનાવી દે તો પણ એ આધાકર્મી જ ગણાય.
શાસ્ત્રીય દૃષ્ટિએ વિચારતા ઉપર મુજબ ભાસે છે. પરંતુ વર્તમાનમાં એવોજ વ્યવહાર દેખાય છે કે “એકવાર સાધુ માટે સફરજન સમારી દીધું એટલે ૪૮ મિનિટ પછી નહિ, પણ તે જ સમયથી આધાકર્મી જ ગણાય."
જો કે આ રીતે તો એમ પણ માનવું પડે કે “એકવાર સાધુના ઉદ્દેશથી ગ્યાસ ઉપર ચાહ મૂકી એટલે એ આધાકર્મી જ ગણાય. પછીની વિચારણા કરવાની જ નહિ.” પણ આવું તો મનાતું નથી.
છતાં હાલ જે રીતે વ્યવહાર ચાલે છે એજ રીતે ચલાવવો ઉચિત લાગે છે. સફરજન વગેરેમાં સમારવાના કાળથી જ આધાકર્મી, નહિ કે ૪૮ મિનિટ બાદ અને ચાહ વગેરેમાં ચાહ ઉતરતી વખતે સાધુનો આશય હોય તો જ આધાકર્મી. નહિ કે ચાહ મૂકતી વખતે.
(ચ) ચૂલા ઉપરથી વસ્તુ ઉતારતી વખતે સાધુ માટે આ છે” એવો આશય હોય તો આધાકર્મી ગણાય. પણ એ આશય કોનો ? રસોઈ બનાવનાર બહેન કે રસોઈયાનો જ આશય લેવાનો ? જો એમ કરશું તો મોટી અનવસ્થા ઉભી થવાની શક્યતા રહે.
તે આ પ્રમાણે :
સાધુ શ્રાવકને કહે કે, “મારે શીરો જોઈએ છે. પણ દોષિત નહિ. તું ઘરે જઈ શ્રાવિકાને ૨. તારા જ માટે શીરો બનાવવાનું કહે અથવા તો મહેમાનનું બહાનું કાઢી શીરો બનાવવાનું કહે. એટલે શ્રાવિકા તો તારા આશયથી કે મહેમાનના આશયથી જ શીરો બનાવશે, એમાં સાધુનો આશય નહિ આવે અને માટે એ મને નિર્દોષ બની જશે.''.
હવે આ રીતે તો સાધુ સાધ્વીઓ પોતાના માટે જ પુષ્કળ આરંભ-સમારંભ આવી માયા. ૨ દ્વારા કરાવે અને તેને આપણે નિર્દોષ માનવું પડે.
એક સાધુએ આવું જ કર્યું. એણે સાથેના માણસને કહ્યું કે “તું હોટલમાં જઈ તારા માટે ટામેટાનું શાક બનાવડાવ. અને એ શાક બની જાય એટલે કોથળીમાં લઈ આવી મને વહોરાવ. અહીં જૈનના ઘરો નથી. હાઈ-વે છે અને મારે દોષિત વાપરવું નથી.”.
સાધુને એમ કે “આ શાક બનાવનાર હોટલવાળાના મનમાં મારા માટેનો આશય ન હોવાથી મને આ શાક નિર્દોષ મળશે.''
આ બધી વિચિત્રતા ઉભી થતી હોવાથી આવા સ્થળે માત્ર રસોઈ બનાવનારનો જ નહિ, પણ સાધુને માટે રસોઈ બનાવડાવનારનો આશય પણ લક્ષ્યમાં લેવો જોઈએ. અને અહીં તો રસોઈ બનાવડાવનારનો આશય સાધુ માટે જ છે, એટલે એ પણ આધાકર્મી ગણાય.
વીર વીર વીર વીર વીર અષ્ટપ્રવચન માતા ૭ (૨) વીર વીર વીર વીર વીર