________________
કોમળવસ્ત્રો બ્રહ્મઘાતી, સુખશીલતાના વળી પોષક, જીર્ણ-મલિન-સ્થૂલ-અલ્પમૂલ્યના વસ્ત્રોને વાપરતા. ધન. ૯૬
(૧૪) કેટલાક સ્થાનોમાં એવું ય બન્યું છે કે કો'ક સંયમી સ્થંડિલ પરઠવ્યા બાદ પકડાયો, અને લોકોએ ગુસ્સે થઈ એના જ હાથે એ સ્થાનેથી સ્પંડિલ ઉંચકાવડાવ્યું.
હાય ! શ્રમણત્વની કેટલી ઘોર અવહેલના !
(૧૫) કેટલાય સાધ્વીજીઓના અનુભવ છે કે તેઓ જ્યારે પ્યાલો લઈને માત્રુ કે સ્થંડિલ પરઠવવા જતા હોય ત્યારે રસ્તા પર રહેલા લોકોના કે આજુબાજુના લોકોના મોઢા ચડી જાય. બધા એમની સામું જુએ. ક્યાંક નાંખવા જાય કે બુમ પડે ‘એ મહારાજ ! અહીં નહિ. આગળ દૂર જાઓ. અહીં ગંદકી નહિ કરવાની...” અને આવા અપમાનો અનેકોની વચ્ચે સહીને એ સાધ્વીજીઓ આગળ પરઠવવા જાય. બધા નિંદા કરે, ગંદા શબ્દો બોલે. (૧૬) કેટલાય સાધ્વીઓના અનુભવ છે કે એ જયારે સ્થંડિલ-માત્રુ પરઠવવા નીકળ્યા હોય ત્યારે તરત એ વાત જાણી ગયેલા અજૈનો વગેરેએ એમને પથરાઓ મારી મારીને ભગાડ્યા છે.
(૧૭) એક સાધ્વીજીને ૧૦૦-૧૦૧ ડીગ્રી તાવ હતો, સ્થંડિલની શંકા થઈ, પ્યાલામાં જઈ તો આવ્યા. પણ પરઠવવાનું સ્થાન અડધો-પોણો કી.મી. દૂર હતું. વાડાની વ્યવસ્થા ન હતી. બીજા સાધ્વીજીઓ દૂર પરઠવવા જઈ શકે તેમ ન હતા. ચોમાસાનો સમય હતો. હિંમત કરીને પ્યાલો ઝોળીમાં બાંધીને સાધ્વીજી પરઠવવા નીકળ્યા. અડધે રસ્તે પહોંચ્યા અને ધોધમાર વરસાદ તુટી પડ્યો.
સાધ્વીજી ગભરાયા. આગળ કે પાછળ ક્યાંય ન જવાય એવી પરિસ્થિતિ સર્જાણી. એક દૂકાન/ધરના પતરાના ભાગ નીચે ઉભા રહ્યા. પણ મનમાં ભારે ચિંતા થવા લાગી. “હાથમાં સ્થંડિલનો પ્યાલો હતો. એનું શું થશે ? ક્યારે પરઠવાશે ? વરસાદ ક્યારે ધીમો થશે...?” ર સાધ્વીજી ખૂબ જ ગભરાઈ ગયા. રીતસર આંખમાંથી આંસુ ટપકવા લાગ્યા. પણ કોણ સહાય કરે ?
ર
થોડીવાર બાદ વરસાદ ધીમો પડતા જ એ ઝટપટ નીકળી સ્થંડિલ પરઠવી પાછા ઉપાશ્રયમાં આવ્યા. તાવ હોવા છતાં એ વખતે એમને હાશકારો અનુભવાયો.
(૧૮) કેટલાક સ્થાનો એવા હોય છે કે જેમાં વહેલી સવા૨થી મોડી રાત સુધી તો ક્યાંય સ્થંડિલ પરઠવી જ ન શકાય. ચારે બાજુ ગીચ વસ્તી હોય અને પુષ્કળ અવરજવર હોય.
આવા સ્થાનોમાં રાત્રે વહેલી સવારે ૪-૫ વાગે જ સ્થંડિલ પરઠવવા જવું પડે. આવા સ્થાનોમાં રહેલા કેટલાક સાધ્વીજી તો આના કારણે એટલા ભયભીત હોય છે કે તેઓ રાત્રે ઉંઘમાં ઝબકી ઝબકીને જાગે છે. “જો ભુલેચૂકે ઉઠવામાં મોડું થઈ ગયું તો પછી સ્થંડિલ
વીર વીર વીર વીર વીર અષ્ટપ્રવચન માતા ૭ (૨૦૪) વીર વીર વીર વીર વીર