________________
સત્ય હાસ્યવિકથા કરતા મુનિઓ હિંદુકદેવે ન વાન્ધા, ઈન્દ્રપૂજ્ય બનતા મુનિનું જીવન કહો કેમ કામે ? મન. ૬૬
ભંગીયણ જે સમયે આવતી હોય તે સમયે અને તેની આગળ પાછળનો અડધો અડધો કલાક
૨ તો વાડામાં ન જ જવું. કદાચ ભંગીયણ વહેલી કે મોડી આવે તોય અડધો અડધો કલાક ર આગળ પાછળ છોડ્યો હોવાથી વાંધો ન આવે.
પણ આ અત્યંત જોખમી પગલું છે. શક્ય હોય તો ગમે તે કરીને બહાર જ સ્થંડિલ ૨ જવાનો ખાસ આગ્રહ રાખવો. (૧૦)નાનકડા છીંડાઓ જ આખાય કીલ્લાના સર્વનાશનું કારણ હોય છે, એ ન ભુલવું.
સાધ્વીજીઓએ આ વાત ભંગીની અપેક્ષાએ સમજવી.
ખરેખર તો વાડામાં જવું એજ મોટું પાપ છે. ભંગી એ બધુ ઉંચકી સંડાસમાં નાંખે, એમાં પુષ્કળ કાચું પાણી રેડે. અસંખ્ય કીડાઓ ઉત્પન્ન થાય.... વિચારતા ય ધ્રુજારી છૂટે એવી અતિભયંકર વિરાધનાઓ આ વાડામાં છે.
પણ આ રાડો કોના કાન સુધી અને છેલ્લે હૃદયથી જીવન સુધી પહોંચશે ? એ ભગવાન
જાણે.
હવે તિર્યચ-આપાતનો વિચાર કરીએ તો :
(ક) પાલિતાણા વગેરે કેટલાક સ્થાનો એવા છે કે જ્યાં ભૂંડો ધસમસતા દોડી આવી સ્થંડિલ બેઠેલા સંયમીને બચકા પણ ભરી દે. ધક્કો લાગવાથી કે ગભરાટથી સંયમી પડી પણ જાય.
(ખ) આવા ભૂંડ, કૂતરા જેવા તિર્યંચોને ભગાડવા માટે સંયમીએ લાકડીઓ મારવી પડે, પથરાઓ પણ ફેંકવા પડે, વારંવાર હર્ હર્ કર્યા કરવું પડે. અને આમ છતાં એ ટેવાઈ ગયેલા તિર્યંચો પોતાના ખોરાક માટે ધસમસતા આવ્યા વિના ન રહે. આ બધામાં સંયમીના પરિણામ કેટલા નિષ્ઠુર થાય ? કયાં નિગોદાદિ જીવોને સ્પર્શ પણ ન કરવાના ઉત્કૃષ્ટતમ જીવદયાના પરિણામવાળો શાસનશણગાર શ્રમણ ! અને કયા પંચેન્દ્રિય જીવોને લાકડી મારતો, પથરાઓ મારતો, ક્રોધમુદ્રા ધારણ કરતો સાધુ ! આ કંઈ શોભાસ્પદ છે !
(ગ) ગાય-બળદ જો વીફરેલા હોય તો સંયમીને ધક્કો મારીને પાડી તો દે જ, પણ એની ઉપર પોતાના વજનદાર પગ દબાવી ક્યારેક મારી પણ નાંખે. સુરતમાં એક તપસ્વી મુનિરાજનું વહેલી સવારે આજ રીતે બળદ દ્વારા મોત થયું હતું.
(ઘ) સંયમી પથરા કે લાકડીથી એ તિર્યંચોને મારીને ભગાડે તો ક્યારેક તો તેઓ નિગોદ-ઘાસ વગેરે ઉપર જ ભાગે અને એ બધી વિરાધનાનું નિમિત્ત સંયમી બને.
આમ તિર્યંચોના આગમનવાળા સ્થાનમાં પણ અનેક નુકશાનો હોવાથી ત્યાં પણ સાધુ
વીર વીર વીર વીર વીર અષ્ટપ્રવચન માતા ૭ (૧૭૪) વીર વીર વીર વીર વીર