________________
ओ महावीरस्स णमो त्युणे समणस्स भगवओ महार
जामोत्युर्ण समणस्स भगवओ महावीर
૨૧૯. જિનાજ્ઞાપાલનની શક્તિ અપરંપાર છે.
આ તું શું કરે છે ? આ પૂઠું કેમ હલાવ્યા કરે છે ? વાયુકાયની વિરાધના છે થાય...”
મારા મોટા ગુરુબેને મને ઠપકો આપ્યો. આજથી ૧૦ વર્ષ પહેલાની વાત. એ સ્થળ હતું અમદાવાદ કીકાભટ્ટની પોળ !
સાંકડી ગલીમાં નાનકડા ઉપાશ્રયમાં અમે ઉતરેલા હતા. સુરતથી વિહાર કરી આ અમદાવાદ આવી અત્રે રોકાયેલા. એ પોળમાં જ અમારું ચોમાસું નક્કી થયું અને મા ચાતુર્માસ પ્રવેશ પણ કરી દીધો.
છે . પણ
રે થોડાક જ દિવસો બાદ મોટા ગુરુબેનને ખભા ઉપર નાની નાની ફોલ્લીઓ થઈ, 3. શરુઆતમાં તો ખબર ન પડી. પણ પછી ઝપાટાબંધ એ ફોલ્લીઓ મોટા ફોલ્લા થઈ વધવા લાગી, ત્યારે અમને ખબર પડી કે એ ફોલ્લીઓ એટલે હરપીસ !
હરપીસ એટલે જાણે ધગધગતો અંગારો ! જે બળતરા થાય, વેદના થાય એની ER કલ્પના પણ ન કરી શકીએ. કોઈ ખભા ઉપર ધગધગતો અંગારો મૂકે અને જે પીડા = થાય એવી પીડા આ હરપીસની ગરમીથી થાય.
પણ એ મોટા ગુરુબેન સહન કરતા રહ્યા.
સાત દિવસ બાદ આ એક રાત્રે
એ વેદનાએ હદ વટાવી. ગુરુબેનની સહનશીલતાની કસોટી થવા લાગી. | પ્રતિક્રમણ બાદ એ ચોધાર આંસુએ રડવા લાગ્યા. અમે બધા જોઈ રહ્યા.
શું કરીએ?
એક તો સાંકડી ગલીમાં બંધિયાર ઉપાશ્રય એટલે પવન બિલકુલ ન આવે, એમાં વળી ચોમાસું હોવા છતાં વરસાદ વિશેષ ન પડેલો હોવાથી સખત બફારો ! આ
બહારની ગરમી અને હરપીસની અંદરની ગરમી.... અને છેવટે એ મોટા ગુબેનને શાતા આપવા માટે મેં પૂઠું હાથમાં લઈ એના દ્વારા આ મા એમને પંખો નાંખવો શરુ કર્યો. Liા વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબી છે (૮૪) MINITIONS
