________________
આ દશવૈકાલિકસૂર ભાગ-૪ હુ રાજી અધ્ય. ૯.૧ સૂત્ર-૧૬-૧૦ र 'महागर 'त्ति सूत्रं, महाकरा ज्ञानादिभावरत्नापेक्षया आचार्या 'महैषिणो' (
मोक्षैषिणः, कथं महैषिण इत्याह-'समाधियोगश्रुतशीलबुद्धिभिः' समाधियोगैःध्यानविशेषैः श्रुतेन-द्वादशाङ्गाभ्यासेन शीलेन-परद्रोहविरतिरूपेण बुद्ध्या च. | औत्पत्तिक्यादिरूपया, अन्ये तु व्याचक्षते-समाधियोगश्रुतशीलबुद्धीनां महाकरा इति । तानेवंभूतानाचार्यान् संप्राप्तुकामोऽनुत्तराणि ज्ञानादीनि आराधयेद्विनयकरणेन, न " सकृदेव, अपि तु 'तोषयेद्' असकृत्करणेन तोषं ग्राहयेत् धर्मकामो-निर्जरार्थं , न तु | ज्ञानादिफलापेक्षयाऽपीति सूत्रार्थः ॥१६॥
ટીકાર્ય : આચાર્ય જ્ઞાનાદિ ભાવરત્નોથી અપેક્ષાએ રત્નોની મોટીખાણ જેવા છે. | તથા મહૈષી = મોક્ષની ઈચ્છાવાળા.
કેવી રીતે મહૈષી ? એ કહે છે કે ધ્યાનવિશેષરૂપ સમાધિયોગથી, દ્વાદશાંગીના | અભ્યાસરૂપ શ્રુતથી, પરદ્રોહની વિરતિરૂપ શીલથી તથા ઔત્પાતિકીવગેરરૂપ બુદ્ધિથી તેઓ મોક્ષને પામવાની ઈચ્છાવાળા છે.
બીજાઓ કહે છે કે આચાર્ય સમાધિયોગ + શ્રત + શીલ + બુદ્ધિની મોટીખાણ છે. ગત
અનુત્તર એવા જ્ઞાનાદિને મેળવવાની ઈચ્છાવાળો સાધુ આવા પ્રકારના આચાર્યની * | વિનયકરણ દ્વારા આરાધના કરે.
માત્ર એકવાર નહિ, પરંતુ નિર્જરાને માટે વારંવાર કરવા દ્વારા સાધુ એમને સંતોષ Fન પમાડે. “જ્ઞાનાદિ ફલોની અપેક્ષાએ પણ સંતોષ પમાડે એવું નહિ.”
(આ ગુરુને સંતોષ પમાડીશ તો મને એમની પાસેથી શ્રુતજ્ઞાન મળશે.” એવા ન ના પ્રકારની ઈચ્છાથી એમને ખુશ નહિ કરવા. પરંતુ “એ મને કંઈપણ આપે કે ન આપે શા
પરંતુ એમની સેવા કરવાથી મને તો નિર્જરા મળવાની જ છે.” એવી ભાવનાથી એમને | ના ખુશ કરવા.)
सुच्चाण मेहावि सुभासिआई, सुस्सूसए आयरिअप्पमत्तो । आराहइत्ताण गुणे अणेगे, से पावई सिद्धिमणुत्तरं ॥१७॥
ति बेमि । विणयसमाहीए पढमो उद्देसो समत्तो ॥९-१॥ | ગા.૧૭ મેધાવી સુભાષિતને સાંભળીને અપ્રમત થઈ આચાર્યની શુશ્રુષા કરે, US અનેકગુણોને આરાધીને તે અનુત્તર સિદ્ધિને પામે.
