________________
૩૪૦.
શ્રી મહાવીરચરિત્ર.
જાણવા માટે ઇન્દ્ર અવધિ પ્રયુંજતાં, પ્રભુને તજી લેકે સ્કંદપ્રતિમાને પૂજામહિમા કરતા જોવામાં આવ્યા. એટલે તે સ્વર્ગથી ઉતરી, કંદપ્રતિમામાં પેઠો. એમ પુરંદરથી અધિષિત થયેલ સ્કંદપ્રતિમા ભગવંતની સન્મુખ ચાલી. તેને સ્વયંમેવ ચાલતી જોઈ, લેક સંતુષ્ટ થઈને કહેવા લાગ્યા કે- અહે! દેવ પિતાની મેળે રથ પર આરૂઢ થાય છે. એવામાં સ્કંદપ્રતિમા રથ મૂકીને પ્રભુ પાસે ગઈ અને ત્રણ પ્રદક્ષિણપૂર્વક ભગવંતના પગે પડી, તેમજ ભૂમિતળે બેસીને તે ઉપાસના કરવા લાગી. ત્યારે લોકે પણ એવું આશ્ચય જોઈ, વિસ્મય પામતાં ચિંતવવા લાગ્યા કે –“અહો ! આ કઈ મહાત્મા દેવને પણ વંદનીય અને અપ્રતિમ પ્રભાવયુક્ત છે, તે આપણે એને ઓળંગીને ગયા તે કોઈ રીતે સારૂં ન કર્યું” એમ આત્મનિંદા કરતા તેમણે ભારે આદરથી સ્વામીને , મહિમા કર્યો. પછી યેાગ્ય અવસરે પ્રભુ ત્યાંથી વૈશાંબી નગરીએ ગયાં. ત્યાં પ્રતિમાએ રહેલા ભગવંતને વંદન નિમિત્તે તિષ–ચક્રના અધિપતિ ચંદ્ર-સૂર્ય પોતાના મૂળ વિમાને પૃથ્વી પર ઉતર્યા, અને ગાઢ આશ્ચર્ય પામતા લોકોના જોતાં, ત્રણ પ્રદક્ષિણાપૂર્વક જગબંધવ પ્રભુને પ્રણમીને તેઓ યાચિત સ્થાને બેઠા. પછી સુખ-વિહારની વાત પૂછતાં, ક્ષણભર જિનરૂપ-દર્શનનું સુખ અનુભવીને તેઓ યથાસ્થાને ગયા.
હવે જગનાથ ગ્રામાનુગ્રામ વિચરતાં વાણારસી નગરીમાં ગયા. ત્યાં દેવે આવીને પૂજન-મહિમા કર્યો. ત્યાંથી ફરી રાજગૃહમાં આવતાં, મુગટમંડિત ઈશાનેદ્ર મહિમા ગાઈ, પ્રભુને શાતા પૂછી. ત્યાંથી મિથિલા નગરીમાં પાર્થિવ જનકે પરમ ભક્તિથી અને નાગાધિપ ધરણેન્ટે ભારે હર્ષથી પ્રભુને પ્રણિપાત કર્યા. એમ ગ્રામાનુગ્રામ વિચરતાં અગિયારમું ચોમાસું આવતાં ભગવંત વૈશાલી નગરીમાં આવ્યા. ત્યાં ત્રસ અને બીજ રહિત તથા સ્ત્રી, પશુ કે નપુંસકવર્જિત સ્થાને ચાતુર્માસિક-ક્ષમણ આદરીને પ્રતિમાઓ રહ્યા. ત્યાં ભક્તિભાવે ભૂતાનંદ ભુજંગપતિએ ભાવભયથી બચવા માટે પ્રભુને પૂજા–મહિમા પ્રવર્તાવ્યું.
એવામાં તે જ નગરીમાં શ્રાવકધર્મને પૂર્ણ ઉપાસક, દાક્ષિણ્ય, દયા, પ્રશમાદિક પ્રવર ગુણ-રત્નોને ભંડાર તથા યશ-કીર્તિથી વિખ્યાત એ છશેઠ નામે સુશ્રાવક રહેતો અને બીજો અભિનવશ્રેણી નામે મિથ્યાત્વી શેડ હતો. એક દિવસે પરમ વિદગ્ધ અને ગુણત્ય એ જીણુછી શ્રાવક કંઈ કાર્યવશે નગરીની બહાર નીકળે. ત્યાં કાંચન સમાન દેડકાંતિથી દિશા