________________
૩૧૮
શ્રી મહાવીરચરિત્ર.
એવામાં એક વખતે શ્વેત વસ્ત્ર પહેરી, કુસુમાદિ સમગ્ર સામગ્રી લઈ, બધા પરિજન સહિત તે શ્રી મલિજિનની પ્રતિમાને પૂજવા ચાલ્યું. તે સમયે અહીં નગરના શકટમુખ ઉદ્યાનમાં પ્રતિમાઓ રહેલા મહાવીર ભગવંતને અવધિજ્ઞાનથી જોઈ, અનેક દેવકેટીસહિત, પાંચ પ્રકારના શ્રેષ્ઠ રત્નોથી બનાવેલ વિમાનમાં બેસી ઈશાનંદ્ર આવી, ત્રણ પ્રદક્ષિણાપૂર્વક ભાવથી વંદી, અંજલિ જેડી પ્રભુના ચરિત્રને ગાતાં, સ્વામીના મુખ-કમળ પર દષ્ટિ સ્થાપીને બેઠો. તેવામાં વગુર શેઠ પણ ભગવંતને ઓળંગી, મલ્લિજિનના મંદિર તરફ ચાલે. તેને જ જોઈને ઈશાનેંદ્ર કહેવા લાગ્ય“હે વગુર ! “ દૂરના દેવો સાચા પરચાવાળા હોય છે ” એ લેક્ટ્રવાદને તે સત્ય કરી બતાવ્યું કે પ્રત્યક્ષ તીર્થકરને મૂકીને પ્રતિમા પૂજવા જાય છે. શું તને ખબર નથી કે વિષમ ભવાવર્સમાં પડતા ત્રણે ભુવનને ઉદ્ધાર કરવામાં ધીર એવા આ શ્રી મહાવીર પિતે જ અહીં બિરામાન છે. ” એમ સાંભળતાં ભારે પશ્ચાત્તાપથી મિfમ સુવું કહી, ત્રણ પ્રદક્ષિણાપૂર્વક જિનને નમીને તે મહિમા ગાવા લાગે. એમ બહાર ઉપાસના કરી, ઈદ્રના ગયા પછી શેઠ મલિજિનના મંદિરમાં ગયે.
પછી ભગવંત પણ ત્યાંથી નીકળતાં તુન્નાક સંનિવેશ તરફ ચાલ્યા. જતાં જતાં તે માર્ગે નવપરણીત વર-વહ સાથે જતા કે જે બંનેના સુપડા જેવા કાન, બિલાડા સમાન લેચન, અતિદીર્ઘ અને મોટું ઉદર, લાંબી ડોક, કૃષ્ણ અને બેડોળ સંસ્થાનયુકત શરીરવાળા તથા હોઠની બહાર નીકળેલા દાંતવાળા હતા. તેમને જોતાં ભારે સંતોષ પામતે ગોશાળ હાંસીપૂર્વક કહેવા લાગે કે-“અહો ! હું મારા ધર્મગુરૂના પ્રસાદે ઘણું દેશ ભમ્ય અને આટલે. કાલ ભમતાં, આવો સંયોગ ક્યાંય પણ મારા જેવામાં આવ્યું નથીતેથી અવશ્ય વિચક્ષણ વિધાતા દૂર વસતા જનને પણ જે સદશ હોય તેની સાથે સંગ કરાવી આપે છે.” એ પ્રમાણે સામે બેસીને વારંવાર બોલતાં તે
જ્યારે કઈ રીતે બંધ ન થયું ત્યારે ભારે કેપ પામતાં તેમણે ખૂબ કૂટીને બાંયો અને તેને વાંસજાળમાં ફેંકી દીધું. ત્યાં ચત્તો પડ્યો અને મોટા શબ્દ કહેવા લાગે કે-“હે રવામિન્ ! મારી ઉપેક્ષા કેમ કરે છે ? હું આ અહીં વાંસજાળમાં પડે છું. એ દુઃખથી મને સર્વથા છોડાવો.” એમ વાર. વાર બેલતાં ગોશાળાને સિદ્ધાર્થે કહ્યું કે – હે ભદ્ર ! તે પિતે કર્યું અને પિતે ભોગવ. આમ વૃથા પરિતાપ શાને પામે છે?’ એવામાં સ્વામી પણ કંઈક