________________
પાઠ ૨૫
સંસ્કૃતમાર્ગો પદેશિકા रामो मूर्तिमान् धर्म इव। . । भवन्तः पुत्रैः सहागच्छन्त्विति नयतः शत्रून् मोपेक्षस्व ।
श्रीमतो देवस्याशा। भवद्भिरादिष्टः किङ्करो
घटा मृदो विकारा अलङ्काराश्च
. सुवर्णस्य । नगरमगच्छत् ।
प्राणानामत्ययेऽप्यसन्त सद्भिनमो भगवते वासुदेवाय ।
नाभ्यर्थ्यन्ते। पश्यतो गुरोः* शिष्येणाविनयः
नया । इह जगति पुत्रस्योद्भव उत्सवस्य कृतः ।
हेतुः। हुतभुजा दग्धमरण्यमपश्यन्नलः। संदेहे सतामन्तःकरणस्य प्रवृत्तयः दिनेषु गच्छत्सु नारायणः
प्रमाणम्। पण्डितोऽभवत्।
विपाच्चैः स्थीयते सद्भिः।
| दृशदि निषण्णो गुरुः शिष्यान् मही शासति दशरथे भूभृति
धर्ममुपादिशत् । जनाः सुखमाजोऽभवन् ।
अधमर्णाः सर्वथा परवन्तो मरुतां भर्तार्जुनं द्रष्टुमिच्छति। भवन्ति । कवीनां वाक्षु माधुर्य मस्ति। मकालो नास्ति धर्मस्य जीविते सुहदोर्वचनमलानीयम्।
चश्चले सति। * અનાદરાથે ષષ્ઠી એ નામના ષષ્ઠીના ખાસ પ્રવેગને આ દાખલો છે; એનો અર્થ “ગુરુ દેખતાં છતાંય” એવા શબ્દોથી થાય છે.
હું આ અતિસપ્તમી એ નામના સપ્તમીના ખાસ પ્રયોગને દાખલો છે; એને म "हिसरत" सेवा याय . (गुजराती भाषामा "न्यारे-त्यारे" श्यना હોય અને એમાં મુખ્ય વાક્યને કર્તા અને ગૌણ વાક્યનો કર્તા જુદા હોય ત્યારે ગૌણ વાક્યનો કર્તા સંસ્કૃતમાં સપ્તમી વિભક્તિમાં આવે છે અને ક્રિયાપદને સ્થાને કૃદંત પ્રયોજાય છે, જેનાં જાતિ, વચન, અને વિસતિ એ કર્તા પ્રમાણે ફરે છે. આમાં જે અનાદરનો અર્થ હોય તે પદ્ધી પ્રયોજાય છે.)
