________________
તાત્વિક યોગસાધનાની અપેક્ષાએ પાણી વલોવીને માખણ મેળવવાની વૃત્તિ રાખવા જેવી નાપાયાદાર છે.
દેહાદિકની સાનુકૂળતાએ યોગસાધના અતિ સાનુકૂળ રીતે થઈ શકે એમ માનવું એ જ મોટો ભ્રમ છે.
દૃષ્ટિમાં આત્માની મુખ્યતા પરોવાઈ જાય છે તે પછી જ યોગમાર્ગે એક પણ સાચું પગલું ભરી શકાય છે.
જે અંદરથી ઠર્યો નથી. શાંત, ઉપશાંત, પ્રશાંત, ચૂપ થયો નથી તે સાચો યોગી નથી.
અનંતકાળના સંચિત પાપકર્મોને બાળી નાખવા માટે ચુસ્તપણે રત્નત્રયીની આરાધના કરવી જ પડે છે. આત્મશુદ્ધિના સમ્યગ્ આ માર્ગને છોડી દઇને મનઘડત વિચારો દ્વારા આત્મા શુદ્ધ થતો નથી. - મેલું કપડું પણ પાણી, સાબુ અને ધોકાના મારથી શુદ્ધ થાય છે, તેમ મલિન આત્મા પણ અહિંસા, સંયમ અને તપના ત્રિવિધ સેવનથી શુદ્ધ થાય છે.
- “હું શુદ્ધ જ છું, મારે તપ-જપ આદિની કોઈ જરૂર હવે નથી', એમ બોલવું તે મિથ્યા અહં છે.
સૂર્ય અને આગીઆ વચ્ચે જેટલું અંતર-તફાવત પ્રકાશની બાબતમાં છે, તેટલું અંતર આવા દંભી યોગીઓ અને યથાવિધિ-નીતિ યોગમાર્ગમાં પ્રવર્તતા મહાપુરુષોના જીવન વચ્ચે છે.
આઠમી પરાદેષ્ટિની સઝાયે
• ૧૮૧
