________________
આ બધી જ દૃષ્ટિઓ મિથ્યા પ્રકારની છે. વાસનાજન્ય છે. ભૌતિક લાલસાજન્ય છે. પૌદ્ગલિક સુખેચ્છાજન્ય છે.
એટલે આ દષ્ટિવાળો જીવ સંસારમાં જ સુખ શોધતો રહીને, સુખ જ્યાં છે તે આત્માના ઘરથી દૂરને દૂર ઘસડાતો જાય છે.
જ્યારે પ્રભાષ્ટિ વડે દોરાતો આત્મા, પરપદાર્થમાં લપટાતો નથી. પરપદાર્થને સેવવાથી આત્મા સુખી થાય એ ભ્રમણામાં રાચતો નથી. પરપદાર્થની વિચારણામાં સ્વ-સમય બરબાદ કરતો નથી, પણ પ્રત્યેક સમયે આત્મપરિણામયુક્ત રહીને પૂર્ણાનંદ માણતો હોય છે..
જડ પરમાણુઓની રચનામાં લુબ્ધ થનારો કોઈ સુખી થયો નથી, સુખી થતો નથી.
સાચું સુખ આત્મામાં છે. આત્મા બહારના કોઈ પદાર્થમાં નથી જ એ જ એક સનાતન સત્યમાં સ્થિરપ્રજ્ઞાવાળો યોગી કદી આત્માના આત્મપરિણતિને છોડતો નથી. પરપરિણતિ સ્વીકારતો નથી.
- કામ, ક્રોધ, લોભ, માન, મદ, મોહ આદિ વિકારોના | શિકાર બનવા છતાં જેને તેનો ખેદ નથી, પસ્તાવો નથી, શરમ નથી, તે સ્થૂલ દષ્ટિવાળો જીવ આ દૃષ્ટિવાળા યોગીને ભાગ્યે જ ઓળખી શકે છે.
“પરિગ્રહના પેજ પર નાચનારા જીવો ખરેખર દયાપાત્ર છે.” એવું શાસ્ત્રવચન અસ્થિમજ્જાવત્ત બનાવનારી આ દૃષ્ટિ
સાતમી પ્રભાષ્ટિની સઝાય ......
............. ૧૫૭
