________________ મોટેથી હસવું, સ્ત્રીકથા, ભક્તકથા, પરનિંદા, દેશકથા, નાટક, સિનેમા, વિકૃત સાહિત્ય, વિકૃતિવર્ધક સર્વ પદાર્થો, કંદમૂળ, દારૂ, મધ, બરફ આદિથી પણ તે દૂર જ રહે છે. તેને રૂચે છે દેવ, ગુરૂ, ધર્મ, શાસ્ત્રો, સત્કથાઓ, તીર્થયાત્રાઓ, દાન, શીલ, તપ, ભાવ, સ્વાધ્યાય, જપ, સામાયિક, પ્રતિક્રમણ વગેરે. આ બધા સત્કાર્યોમાં એકરસ બનેલા તેના જીવનમાં આત્માનું તેજ, નિષ્કલંક હીરાની જેમ ચમકે છે. તેનો ઉપયોગ આત્મામાં એવી તદ્રુપતા સાધે છે કે તેને સંસારની પ્રત્યેક પ્રવૃત્તિ ધૂળ ફાકવા જેવી મિથ્યા લાગે છે. આ દૃષ્ટિમાં ઉભરાતો આત્મસ્નેહ છૂપો રહેતો નથી. તેમાં જીવમાત્રના હિતનું મંગળકારી સંવેદન હોય છે. સંસારાસક્ત જીવોને દુઃખી જોઇને આ દૃષ્ટિવાળો કર્મસત્તાને ભાંડતો નથી, પણ મિથ્યાત્વની ભયંકરતાને ભાંડતો થકો, નિજ સમ્યકત્વને વધુને વધુ નિર્મળ બનાવતો રહે છે. એટલે પછી તે અનુપમ આત્મસ્વૈર્ય પ્રાપ્ત કરે છે. પર પદાર્થો તરફ તેને મુદ્દલ ખેંચાણ થતું નથી. કારણ કે તે બધા પદાર્થોમાં રહેલી વિનશ્વરતા તરત તેની નજરે ચઢે છે. સ્વયંપ્રકાશી રત્ન જેવી આ નજર કદી જાગ્રસ્ત થતી . નથી, પણ પરમાત્મા યોગની સાધના દ્વારા અધિકાધિક તેજસ્વી અને મોક્ષલક્ષી બને છે. પાંચમી સ્થિરાદષ્ટિની સજઝાય.... 119
