________________
૨૪૪ પ ઉપાધ્યાય યશોવિજય સ્વાધ્યાય ગ્રંથ
તોળાઈ રહેલા મહાન મુસલમાની ભયને કારણે ભોંયમાં ભંડારવામાં આવેલી અને વિ.સં.૧૪૬૫માં એ ફરીથી પ્રગટ થઈ. વિ.સં.૧૪૭૦માં એ પ્રતિમા પારકર ગઈ એમ માનવું યોગ્ય લાગે છે. અંચલગચ્છની મોટી પટ્ટાવલીમાં એમ જણાવ્યું છે કે પછી મેઘાશાએ ગોડીપુરમાં જિનપ્રાસાદ બંધાવી, વિ.સં. ૧૪૭રમાં એ પ્રતિમાની
ત્યાં પ્રતિષ્ઠા કરી. પ્રાસાદને ફરતી ચોવીસ દહેરીઓ ત્યાંના જૈન સંઘે કરાવી. તે મેઘાશાના વંશજો “ગોઠી' અટકથી ઓળખાવા લાગ્યા. વળી તે જિનપ્રાસાદનો આગળનો રંગમંડપ વડેરા ગોત્રવાળા કાજળશાએ કરાવ્યો હતો. વિ.સં.૧૪૮૨માં મંદિર બંધાવવાનું શરૂ થઈને વિ.સં.૧૫૧૫માં મેઘાશાના પુત્ર મહેરાના હાથે તેનો કળશ ચઢાવવામાં આવ્યો હોય તેમ પટ્ટાવલીઓ ઉપરથી સાર નીકળે છે.
પછી તો “ગોડી પાર્શ્વનાથ' એટલે અપૂર્વ ચમત્કારી, મહાપ્રભાવશાળી, અતિમંગલકારી એવી ભાવના લોકોના મનમાં દૃઢ થવા લાગી અને શ્રી પાર્શ્વનાથની પ્રતિમાઓને એ નામ અપાવા લાગ્યું. અને એ પ્રતિમાવાળાં મંદિરો શ્રી ગોડી પાર્શ્વનાથનાં મંદિરો તરીકે ઓળખાવા લાગ્યાં. આ રીતે છેલ્લા ચારસો-પાંચસો વર્ષોમાં ભારતના ઘણા પ્રાન્તોમાં આવાં મંદિરો બંધાતાં આવ્યાં છે. આજે શ્રી ગોડી પાર્શ્વનાથનાં ઓગણસાઠ જેટલાં મંદિરો વિદ્યમાન છે. શ્રી ગોડી પાર્શ્વનાથ સ્તવનો
શ્રી અગરચંદ નાહટાએ વિ.સં.૧૬૬૭થી ૧૭૭૨ સુધીમાં રચાયેલાં ૧૪૩ સ્તવનોની સૂચિ આપી છે.પં. ધીરજલાલે “શ્રી ગોડી પાર્શ્વનાથ સ્મારક ગ્રંથમાં છ સંસ્કૃત કાવ્યો અને ત્રીસ ગુજરાતી કાવ્યો પ્રસિદ્ધ કર્યા છે. આ સંસ્કૃત કૃતિઓમાં એક “અષ્ટક, એક “સ્તોત્ર' અને ચાર ‘સ્તવન’ છે. ગુજરાતી કાવ્યોમાં ચાર “છંદ', એક “ચોઢાલિયું' અને પચ્ચીસ સ્તવન', છે. ઉપાધ્યાય યશોવિજયજીએ પાર્શ્વનાથ વિશે કેટલીક કૃતિઓ રચી છે, જેમાંથી એક કાવ્ય “શ્રી ગોડી પાર્શ્વનાથ સ્તોત્રમ્ સંસ્કૃતમાં અને “શ્રી ગોડી પાર્શ્વનાથ જિન સ્તવન” ગુજરાતીમાં છે; ગુજરાતીમાં આવાં બે સ્તવનો હોય તેમ લાગે છે. યશોવિજયજીરચિત “શ્રી ગોડી પાર્શ્વનાથસ્તોત્રમ્'
ન્યાયવિશારદ ન્યાયાચાર્ય વાચકપ્રવર શ્રી યશોવિજયજીગણિ (વિ.સં. ૧૭મી સદી ઉત્તરાર્ધથી ૧૭૪૩, અથતુ ઈ.સ.૧૭મી સદી પૂર્વાધિથી ૧૬૮૬)રચિત સંસ્કૃત “શ્રી ગોડી પાર્શ્વનાથ-સ્તોત્રમના આજે ઉપલબ્ધ પાઠમાં નથી , ૫૮થી દર અને ૬૮થી ૯૩ એમ કુલ મળીને ૩૭ પો લુપ્ત થયેલાં હોવાથી એનાં ૧૦૮માંથી ૭૧ પદ્યો જ મળી આવે છે, તેથી આ કૃતિ ખંડિત રહી જતી હતી. આ ક્ષતિ પૂરી કરવા પં. ધુરંધરવિજયજીગણિએ તેમાં ખૂટતાં પઘો જાતે રચીને ઈ.સ. ૧૯૬૨માં સ્વરચિત વૃત્તિ સહિત આ સ્તોત્રકાવ્યને પ્રસિદ્ધ કર્યું. અમદાવાદની શ્રી જૈન સાહિત્યવર્ધક સભાએ પ્રકાશિત કરેલ આ આવૃત્તિમાં આ ઉમેરેલાં પડ્યો કૌંસમાં છાપ્યાં છે અને શ્રી ધુરંધરગણિજીએ એના આરંભે ગુજરાતી ભાષામાં