________________
૪૩
અરુણે એવી જ ભાવે કહ્યું “ઉષા, હું એક દિવસે જરૂર જઈશ પણ હજી સમય નથી આવ્યો. સુરેશ એ અરુણ નથી એ સત્ય સમજાવ્યા વગર હું નહિ જઈ શકું.”
સાચું નહિ જાઓ?” “ના.”
પલભરના મન પછી ઉષા બેલી: “સારું ન જવું હોય તે તમારી ઈચ્છા. પણ દર મહિને એમને કંઈક આર્થિક સહાય તો કરવી જ જોઈએ.”
“એ મારાથી નહી બની શકે.” અરુણે દઢ સ્વરે કહ્યું. “તો પછી એ લેકેને ભૂખ અને પરિતાપમાં મરવા દેવા?”
વિરક્ત થઈને અરુણે કહ્યું : “આ વાત તે અગાઉ કહી હતી. ફરી વાર શા માટે ?”
ઉષાએ એ શબ્દ ધ્યાનમાં લઈને વિનંતિભર્યા સ્વરે કહ્યું: “એ......આમ નિષ્ફર ન બને. એમાં કલ્યાણ નથી. માતાના અશ્રુઓ....”
એકાએક અરુણે ઉષા સામે એવી દષ્ટિ કરી કે ઉષા પિતાનું વાક્ય પૂર્ણ ન કરી શકી. ભય અને વિસ્મયથી દિશા હારી ગઈ.
ભયંકર કઠિન સ્વરે અરુણે કહ્યું: “ઉષા, તું માતાના પેટનું સંતાન નથી. સંતાન હું છું. આટલો આગ્રહ ન કરીશ.” . એક જ પળમાં ઉષાના નયને સામે અંધકાર ફરી વળે. આવા નિર્હર શબ્દો અરુણ કદી કહી શકશે એવી કલ્પના ય ક્યાંથી હોય? આ એક જ વાક્યમાં અરુણે પિતાની અને ઉષાની
