________________
હદય :
નિંદ તૂટી અરુણના કરસ્પર્શથી. મસ્તક પાસે બેસીને તે બોલાવી રહ્યો હતો: “ઉષા...ઉષા....”
ઉષા એકદમ બેઠી થઈ ગઈ. બંને હાથે આંખે ચળતાં ચળતાં બોલી: “આહા, કેવી નિદ આવી ગઈ! સમયની પણ ખબર ન રહી.”
ગ્લાને હૃદય પર મૃદુ હાસ્ય લાવતાં અરુણે કહ્યું. ઉષા, રડી રડીને જે નિદ્રા આવે છે તે ઘણું વાર ગંભીર બની જાય છે.”
ઉષાના વદન પર એ સમયે પણ અશ્રુના સુકાયેલાં સુસ્પષ્ટ ચિન્હ હતાં.
અરુણના શબ્દથી તેનું મન અકસ્માત ક્ષણિક સ્મૃતિના વિહળ બંધન કાપીને ફરી. વિષાદના ભારથી ઢળી પડ્યું. તે એકદમ ભજનની તૈયારી કરવાના ન્હાને ચાલી ગઈ.
થોડીવાર પછી ભેજન સામગ્રી લઈને ઉષા આવી એટલે તુરત અરુણે કહ્યું: “ઉષા, આ બધું આજે રહેવા દે, અત્યારે મને જરા ય રુચિ નથી.” - “કેમ?” વિસ્મય પામતાં ઉષા સ્વામી સામે જોઈ રહી.
ગંભીર સ્વરે અરુણે કહ્યું: “એક વિચિત્ર સમાચાર છે. તું એ બધું એક તરફ મૂકીને મારી પાસે જરા એસ. ”
સ્વામીની વાતનો ભાવ જોઈને ઉષાને કંઈ ભય ઉપજે. તે ભોજન સામગ્રી યથાસ્થાને મૂકી આવી અને અરુણ બેઠો હતો એ સેફ પર તેની બાજુમાં બેઠી. પૂછ્યું: “શું સમાચાર છે?” અણુ સહસા ગંભીર થઈ ગયે. બે પળના મન પછી : “મારી ઐફિસમાં કલાર્કની જગ્યા ખાલી થઈ ગઈ છે.
