________________
* જીવનસંધ્યા
મોટર રવાના થઈ. સુરેશ અને નિમુ પાછલી મેટરમાં સ્ટેશને આવવાનાં હતાં.
ઉષા અરુણની નજીક આવીને ઘણા જ દીનભાવે બોલી: શું તમે કઈપણ ઉપાયે તમારી ઊષાને બચાવી નહિ શકો? મને મરવાની જરા ય ઈચ્છા નથી. મારા અરુણને છોડીને ક્યાં જાઉં?”
ઉષાને અવાજ ખરેખર રુદનથી ભાંગી પડ્યો. અરુણના ઘેર્યને બંધ પણ તૂટી ગયે. તેણે ઉષાનું મસ્તક પોતાના હૃદય પર લઈને મકકમ અવાજે કહ્યું: “ઉષા, કોઈ પણ પ્રયત્ન હું તને નહિ બચાવી શકું તો હું તારી સાથે તે આવી શકીશ! તને એકલું જવું નહિ ગમે તો મને એકલું રહેવું કેમ ગમશે? તારી સાથે આવતાં મને કોઈ શક્તિ રેકી શકશે નહિ.”
ઉષાના નયન કિનારે આસુનાં સાતે ય સાગર ઉછળી રહ્યા હતા. એના અંતરમાં હાહાકાર મચી રહ્યો હતો.
પંદર દિવસ પછી સુરેશ સહકુટુંબ પંચગની આવી પહોંચ્યા. ઉષાના દેહમાં પહેલાંની ઉષા કરતાં વધારે નબળાઈ બતાવી હતી. દેશી ઔષધના પ્રયોગથી પણ તે નવું જીવન મેળવવા ભાગ્યવંત ન થઈ શકી. આશા કે જીવલેણ રાક્ષસ ખૂંચવી ગયો.
સુરેશે અરુણને ફીક્કો અને કરુણતાભર્યો ચહેરે જે. સુરેશે પૂછયું: “મારાં ભાભીને કેમ છે? વૈઘે શું કીધું ?”
અરુણ અસ્કૂટ સ્વરે રૂંધાતા સ્વરે બોલ્યા: “કંઈ આશા નથી!”
સુરેશ આ સાંભળીને ચમ. નયનમાં અશુ ઉભરાયાં. ધ્રૂજતા સ્વરે બોલ્યો: “મોટાભાઈ..!”
