________________
વ્યર્થ આસા :
અરુણના અંતરમાં વંટેળ મચે હતો. પિતાની જાતને સંભાળી રાખવાની તેનામાં શક્તિ નહોતી રહી. થોડીવારના માન પછી તેણે કહ્યું: “હા...ક્ષય...રાજગ...જીવલેણ રાક્ષસ ?”
કફમાં લેહી પડે છે?” “ના, પરંતુ ઉધરસ ઘણા વખતથી છે. મારી બેદરકારીનું જ આ પરિણામ છે. ” કહેતાં કહેતાં અરુણનું ગળું ભારે થઈ ગયું. તેણે પોતાના અશ્રુને રોકતાં કહ્યું: ” આખર સમયે ખબર પડી છે. જીવન આપતાં પણ એ દર્દના પ્રતિકારને માર્ગ નથી રહ્યો. • સુરેશ ! હું માણસ નથી. નહિ તો તારી ભાભીની આ દશા...” અરુણ આગળ ન બેલી શક્યો. સુરેશનાં નયનો ભીનાં થઈ ગયાં હતાં. અરુણે બીજી દિશામાં મોટું ફેરવી લીધું.
થોડીવાર પછી સુરેશે પૂછ્યું: “પંચગની જવાનું ક્યારે ? નક્કી કરવું છે?” :
હું આજે જ જેવા માગું છું. દસ પંદર દહાડામાં તું અહીંનું કામકાજ પતાવીને નિર્મળા સાથે સત્વર આવી પહોંચજે.. મારા એકલાથી એ બધું સહન થઈ શકશે નહિ.”
સુરેશે કહ્યું: “મેટાભાઈ, આ દર્દમાં દેશી દવા લાભ આપે છે; આપણે તે કરીએ તો?”
પ્રબળ દીર્ઘ નિ:શ્વાસ નાખતાં અરુણે કહ્યું: “ભાઈ, પ્રયત્નમાં હું જરાયે ખામી નહી રાખું, પણ દાક્તરના કહેવા પરથી મને જરા ય આશા નથી.” થોડીવાર પછી અરુણે કહ્યું: “તું સઘળી તૈયારી કર. અમે આજે મેઈલમાં જ જવાના છીએ.
