________________
૧૯૦. જબુ! એ પ્રમાણે વીર અને વિદ્વાન ગુરુઓ
રાત-દિવસ સતત તાલિમ આપી શિષ્યને તૈયાર કરે છે. છતાં, તેમાંના કેટલાક શિષ્ય ગુરુઓ પાસેથી જ્ઞાન મળ્યા પછી, ઉપશમભાવને (સંયમન) ઉત્સાહપૂર્વક સ્વીકાર કરીને, તેઓ સંયમમાં રહેવા છતાં શાસ્ત્રા જ્ઞા મુજબ વર્તતા નથી,
અથવા ગુરુની આજ્ઞાને તીર્થકરની આજ્ઞા માનતા નથી, પરંતુ, જ્ઞાનની વિકૃતિ થવાથી અભિમાની, સ્વછંદી-ઉદ્ધત બની જાય છે. કેટલાએક શિષ્ય તોપદેશ સાંભળીને તથા સમજીને,
આપણે સૌને માન્ય-પૂજ્ય થઈને જીવન વ્યતીત કરીશું -એવી વૃત્તિથી દીક્ષા લે છે,
પરંતુ મોક્ષમાર્ગની સાધના કરતા નથી. વળી, વિષમાં આસક્ત થવા છતાં તે પદાર્થો અલભ્ય હોઈ, તેઓ કામાગ્નિથી સળગતા હોવાથી, જિનભાષિત-સમાધિને મેળવી શકતા નથી,
પરંતુ હિતશિક્ષા દેનારને જ કઠેર વચન કહે છે. ૧૯. તેઓ સુશીલ, ક્ષમાવત તથા વિવેકી મુનિઓને
શિથિલાચારી, ભ્રષ્ટ અને કુશીલ કહે છે.
ખરેખર! તે અજ્ઞાની સાધુની આ બેવડી મૂર્ખાઈ છે. કેટલાએક સાધકે શુદ્ધસંયમ ન પાળી શકવા છતાં, બીજા પાસે શુદ્ધ આચારની પ્રરૂપણ કરે છે, પરંતુ, જ્ઞાન અને શ્રદ્ધા ભ્રષ્ટ કેટલાએક મુનિઓ અશુદ્ધ-અસંયમી જીવન જીવતા હોવા છતાં, પવિત્ર મુનિઓ પાસે દંભથી વંદનાદિ કરાવે છે.
