________________
૧૨. આર્ય! જ્ઞાન અને વયથી અપરિપકવ મુનિને એકલા વિચરવું
હાનિકારક હેવાથી વજર્ય છે.
કેટલાએક મુનિઓ તે ગુરુની હિતશિક્ષા માત્રથી જ ગુસ્સે થઈ જાય છે, અને તે અભિમાની શિખ્યો અજ્ઞાનતાને કારણે વિવેકશૂન્ય બની ગ૭થી જુદા પડી જાય છે.
આવા અજ્ઞાની અને ત્વને નહિ જાણનાર મુનિઓને વારંવાર અનેક અનુકૂળ કે પ્રતિકૂળ પરીષહે આવે છે, ત્યારે તે તેમને અસહ્ય થઈ પડે છે. હે મુમુક્ષુ! સર્વજ્ઞ ભગવાનને આ અભિપ્રાય છે કે
“આવી એકાકી ચર્યા તને ન હે !” માટે. મુનિએ હમેશાં ગુરુની નજર સમક્ષ રહીને, નિર્લોભતા અને બહુમાનપૂર્વક પૂર્ણ શ્રદ્ધાથી
તેમની આજ્ઞાનુસાર જયણા પૂર્વક વિચરવું. ૧૬૩. તેમ છતાં, જતાં-આવતાં, હાથપગને વાળતાં કે ફેલાવતાં
પ્રમાર્જન કરતાં, અથવા ક્યારેક અપ્રમત્તપણે ચાલતાં પગના કે શરીરના સ્પર્શથી કોઈક જીવ ઘાયલ થઈ જાય કે હણાય તે આ ભવમાં જ તે પાપનું ફળ ભેગવીને ક્ષય થઈ જાય એવું અ૫ કર્મ બંધાય છે.
વળી, સકારણ જાણીબૂઝોને કરેલા દોષનું વિવેકપૂર્વક નિરીક્ષણ કરીને પ્રાયશ્ચિત્ત લેવાથી તેવું કર્મ પણ ક્ષય થઈ જાય છે, પરંતુ તે પ્રાયશ્ચિત્ત અપ્રમત્તપણે કરવાથી જ કર્મક્ષય
થાય છે – એમ જ્ઞાની ફરમાવે છે. ૧૬૪. દીર્ધદશી-જ્ઞાની-સમિતિગુપ્તિયુક્ત તથા જયણાવમુનિ સ્ત્રીઓને જેઈને આત્માને શિક્ષિત કરે કે –
“આ સ્ત્રીઓ મારું શું હિત કરી શકવાની છે?
