________________
૧૮૯
ઉપરની દૃષ્ટિ તે કેવલજ્ઞાન ન થાય ત્યાં સુધી રાખવાની હોય છે.
દર્દ અને દરિદ્રતા ન હોય તે જીવન જીવવા જેવું લાગે છે અને કાંઈક સુખને અનુભવીએ છીએ. એ જ પ્રમાણે સમ્યમ્ દષ્ટિપાત આવે તે આપણે ધર્મમાં કાંઈક સ્થાન પામીએ.
નિશ્ચયથી અસાધારણ કારણ (ગુણ) તૈયાર થાય તે આત્મકૃપા થઈ કહેવાય. બાકી વ્યવહારથી દેવ-ગુરૂના વંદન-પૂજન–સેવા-વૈયાવચ્ચેથી નિમિત્તકૃપા અર્થાત્ ગુરુકૃપા તે મળી શકે છે.
આમાના મહાદિ, રાગ દ્વેષાદિ દેહભાવે, સંસારભાવે એ ખાડાટેકરાવાળી ખરબચડી ભૂમિ છે. જે ઉપર આત્મા ભાવરૂપી નિસરણી ઊંચે ચઢવા માટે મૂકી શકતા નથી.
જ્યારે દેવ-ગુરુ નિષ્પરિગ્રહી નિરારંભી, નિરવ, નિર્દોષ, નિષ્પાપ લીસી સપાટ ભૂમિ છે જે ઉપર આત્મા પિતાની ભાવરૂપી નિસરણી મૂકી ઉપર ઊઠી શકે છે. ભાવારોહણ કરી શકે છે અને શ્રેણિએ આરૂઢ થઈ શકે છે.
દેવગુરુ નિસરણી માંડવા માટે નિમિત્ત છે. જે નિસરણીના સહારે કેવલજ્ઞાનની પ્રાપ્તિ સુધી આગળ વધવાનું છે. આત્માએ પોતે પોતાના અસાધારણ કારણ વડે અને ઉપાદાન કારણ વડે ચોર્યાસી લાખ યોનિમાંથી મનુષ્યનિ અને સદ્ગુરુને યોગ મેળવ્યું એ એની ઉપર થયેલ “પરમાત્મકૃપા છે. હવે સગુરુને સત્સંગ સેવ પોતાના અસાધારણ અને ઉપાદાન કારણને તૈયાર કરી સ્વયં પરમાત્મા બનવું તે “આત્મકૃપા” છે. “પરમાત્મકૃપા મળેલ છે એવાં આપણે
