________________
પ્રશ્ચાતાપના રૂદનના સ્વામી જ્ઞા
અલ્પેશ જ્યારે પેલું ગીત લલકારે.
ક્યારે બનીશ હું સાચો રે સંત.
તે શબ્દો સાંભળતા આંખમાંથી અશ્રુપાત અવશ્ય થઈ જાય. ૫૮ વર્ષના સમગ્ર સાધુ જીવનના પચયમાં ગુરુદેવની આંતરિક ઝંખના સતત રહી છે કે “મને શ્રેષ્ઠ સાધુતા પ્રાપ્ત થાય” નિરતિચાર ચારિત્ર જીવન તે તેમનું લક્ષ હતું. તે તેમનો આનંદ હતો.
તેઓ જ્યારે પણ નેમિસૂરીશ્વરજી સમુદાયના ચારિત્રધર મહાત્મા આચાર્ય કુમુદચન્દ્રસૂરીશ્વરજી મ.સા. ને મલતા ત્યારે હૃદયપૂર્વક વંદન કરતા વાસક્ષેપ નંખાવતા. એ જ રીતે સાગર સમુદાયના નવરત્નસાગરસૂરિજી મ.સા.ને શ્રદ્ધા પૂર્વક વંદન કરતા હતા.
સ્વસમુદાયમાં હિમાંશુસૂરીશ્વરજી મ.સા., ભદ્રકરસૂરીશ્વરજી મ.સા. તેમની આસ્થાના કેન્દ્ર હતા અને તેમના સમયના ઘોર ચારિત્ર સંપન્ન મહાત્મા પૂ. મણિપ્રભવિજયજી મ.સા.ને જ્યારે પણ મળતા ત્યારે તેમના પગના તળીયે પૂ. ગુરુદેવ પોતાનું માંગુ ઘસતા હતા. આ હતી તેમની ચારિત્ર જીવન પ્રત્યેની તરફદારી.
એક વખત સમુદાયની માંડલીમાં મીઠી બહસ શરૂ થઈ કે “આપણા સમુદાયમાં “સમકત" કોનું શ્રેષ્ઠ ? અનેક મહાત્માઓએ જુદા જુદા એંગલથી જુદા જુદા મહાત્માઓના નામો આગળ કર્યા
ત્યારે પૂ. ગચ્છાધિપતિશ્રી જયઘોષસૂરિ મ.સા.એ ચન્દ્રશેખર મહારાજનું નામ રજુ કરીને સ્પષ્ટતા કરી કે દરરોજ ચા પીવી અને દરરોજ રડવું દુષ્કર છે. સતત પોતાની આદત માટે કકળાટ ચાલુ રાખવો મુશ્કેલ છે. જે ચન્દ્રશેખર મહારાજમાં દેખાય છે. ઇતિહાસમાં નંદીષેણના સમ્યગુ દર્શનના પ્રભાવે ગણિકાને ત્યાં આવનાર ચારિત્રનો સ્વીકાર કરતા હતા.
૨૦૨
