________________
૧૭ :
કેશલ તથા વજઓના પ્રદેશમાં, માર્ગમાં ભીખ માગતી,
થેરી–ગાથામાં આ ભદ્રાનું જે ચરિત્ર આપવામાં આવ્યું છે તેને સારાંશ જ અહીં આવે છે.
રાજગૃહીના એક શેઠને ત્યાં ભદ્રા જામી હતી. પિતે એણિપુત્રી હેવા છતાં એક પુરોહિતના પુત્રને પરણી હતી. ભાગ્યદોષે એ બ્રાહ્મણ યુવાન દુરાચારી નીકળ્યો. ચોરીના ગુન્હામાં પકડાયે. ભદ્રાએ પિતાના બાપને કાલાવાલા કરી, દંડ ભરી દઈને યુવાનને છોડાવ્યો. અધિકારીઓને ભારે રકમની લાંચ પણ આપવી પડી.
યુવાનનું નામ સથ્થક સણૂકે એક દિવસે ભદ્રાને કહ્યું કે : “હું જ્યારે ચોરીના અપરાધમાં પકડાય હતે ત્યારે મેં માનતા કરી હતી કે જે છૂટીશ તે ડુંગરના શિખર ઉપર આવેલા મંદિરમાં નૈવેદ્ય ધરીશ, તે આપણે આજે રાત્રે ત્યાં જઈને નૈવેદ્ય કરી આવીએ.”
ભોળી ભદ્રા વસ્ત્રાલંકાર પહેરીને તૈયાર થઈ. પણ રસ્તે જતાં એને જાણ થઈ કે નૈવેદ્યનું તે માત્ર બાનું જ હતું. સણૂક ભદ્રાનાં ઘરેણાં-લૂગડાં ઉતારીને–ભદ્રાને ઉંડી ખીણમાં ધકેલીને નાસી છૂટવા માગતો હતો.
ભદ્રા કરગરીને, સણૂકને કહેવા લાગી
“આ વસ્ત્ર-અલંકારે જે જોઈતા હોય તે લઈ જાગે, પણ મને જીવતી જવા દે.”
સણૂક ન માન્યો. એ તે ભદ્રાને વધ જ કરવા માગતે હતું. આખરે ભદ્રાએ યુક્તિ કરી કહ્યું :
