________________
[૨૪૦ ] મહાવીઓ લૂંટાવાય છે એ મારું કેટલું અહેભાગ્ય! આ રીતે ભલે બીજા હજારે ભંડારે લૂંટાતા!”
પણ જેમને જીવનદષ્ટિ જ નથી લાધી એમના સંબંધમાં આવી કલ્પનાઓ કરવાને કંઈ અર્થ નથી. કપિલા અને કાલસૌરિકની જીવનનૈયા અવળી દિશાઓમાં જ ધકેલાતી હતી. સ્પષ્ટ અને સમ્યગદર્શનથી એ બન્ને વંચિત રહ્યાં હતાં.
કપિલાના જીવનમાં કેઈ અનુકરણીય તત્ત્વ નથીઃ માત્ર એનાં અવળા જીવનવહેણ જોયા પછી એટલું ભ૦ મહાવીર પાસે પ્રાથએઃ “કદાચ સ્વતંત્રપણે કઈ મહાન સત્કાર્ય અમારાથી ન થાય-ભારે પુરુષાર્થ પણ ન પુરાવી શકીએ-સામર્થ્ય અને વિકાસમાં થેડા પાછળ રહી જઈએ, પણ સત્કાર્યને–ભવ્ય પુરુષાર્થને, ત્યાગના કે દાનના સામર્થ્યને અમે અનુદી શકીએ એટલે થે પ્રકાશ તે અમારી પાસે જે છે તે રહેવા દેજે! ભગવન્! અમારી જીવનદષ્ટિને ક્રમે ક્રમે એ રીતે શુદ્ધ અને સમ્યગૂ બનાવજે!”
