________________
દુર્ગધ [ ૨૧૫] માનતી. પણ આ આહીર-કન્યા સંપૂર્ણ સ્વતંત્ર-ગ્રામ્ય વાતાવરણમાં ઉછરી હતી. નાની વયમાં પ્રકૃતિની ગોદમાં નિર્ભય-નિર્લજપણે વિહરી હતી. લજજો કે સંકેચ એનામાં નહેતાં એમ નહિ, પણ એ માનવા નિયમો કે બંધનથી બહુધા અપરિચિત હતી.
શ્રેણિક મહારાજાના આકર્ષણનું પણ કદાચ એ જ કારણ હોય. આ આહીરકન્યાના અંગે અંગમાંથી તાજું નવપલ્લવિત સ્વાથ્ય અને સૌંદર્ય નીતરતું. પ્રકૃતિ જેમ ઉદ્દામ અને રમતિયાળ બને છે અને રસિકને મુગ્ધ કરે છે તેમ આ આહીર કન્યા પણ પિતાની અકૃત્રિમ ઉદ્દામતા અને ક્રિડાપરાયણતાથી મહારાજાની બહુ માનીતી થઈ પડી. મહારાજાની સમૃદ્ધિ કે પ્રતાપની એને કંઈ પડી જ નહોતી-મહારાજાને એ પિતાના એક સંગી–સોબતી જેવી જ માનતી. બધી રાણીઓમાં આ આહીર-પુત્રીની તેજસ્વીતા જુદી જ છાપ પાડતી.
એક દિવસે શ્રેણિક મહારાજ આ આહીર-બાળા સાથે પાસાની રમત ખેલતા હતા. ભેટે ભાગે મહારાજ હારે તે જીતેલી રાણે મહારાજની પીઠ ઉપર ચડે એવી એક સરત રહેતી. પણ કુળવાન રાણીઓ એવી સરતનું અક્ષરશઃ પાલન કરતા સંકેચાતી. સરતને હેતુ જળવાય અને જીતનારી રાણીનું માન રહે એટલા માટે રાણીઓએ પતે એ તેલ કાઢયે હતે કે મગધના મહારાજાની પીઠ ઉપર રીતસર ચડવું તેના કરતાં પોતાનું એક વસ્ત્ર એમની ઉપર નાખવું એ સવારી કરવા બરાબર જ ગણાય. એ પ્રમાણે બધી
