________________
ચલણા [ ૧૭ ] જ્યારે એ વાતની ખબર પડી ત્યારે એમણે નિઃશ્વાસ સાથે ઉચ્ચારેલું કે મારે સહેદર બધુ વરાહમિહિર ગમે તેટલે મેટ પંડિત હોય, પણ એટલો ગમ્મત્ત છે કે કઈ કઈ વાર જે ખરું જોવાનું હોય છે તે જ ભૂલી જાય છે. બાળક સો વર્ષ તે શું પણ એક અઠવાડિયું પણ માંડ જીવશે અને એનો ઘાત પણ એક બિલાડીથી જ થવાનો. વરાહમિહિરે એ વાત હસી કાઢેલી, છતાં ઘરમાં કયાંઈથી બીલાડી પ્રવેશવા જ ન પામે એવી ખાસ તકેદારી રાખી. બરાબર સાતમે કે આઠમે દિવસે બાળકનું અચાનક મૃત્યુ થયું. બિલાડીથી નહિ પણ બારણાને આગળીયે, જૂના જમાનામાં લેખંડને જાડે-લાંબો સળીયે-બારણા પાછળ અગલારૂપે રાખવામાં આવતું હતું તે-પડ્યો અને વરાહમિહિરને બેટને કુળદીપક ઓલવાઈ ગયે. - વરાહમિહિરની ગણના તે બેટી પડી, પણ ભદ્રબાહુસ્વામીનું બિલાડી વિષયક કથન મિથ્યા ઠયું એમ સને લાગ્યું. પછી જ્યારે ભદ્રબાહુ સ્વામી પોતાના સંસારી ભાઈને ત્યાં આશ્વાસન આપવા આવ્યા ત્યારે વરાહમિહિરના પૂછવાથી એમણે અર્ગલા મંગાવી. એના એક છેડા ઉપર જે ગાંઠ હતી તેમાં બિલાડીની આકૃતિ આલેખેલી બતાવી. જીવતી બિલાડીએ નહિ, પણ આકૃતિવાળી-ચિત્રામણની બિલાડીએ બાળકના લલાટનું ભાવી નિર્માણ કર્યું અથવા ભૂંસી નાખ્યું.
શ્રેણિક મહારાજા અજાતશત્રુ હતા, એમને કઈ શત્રુને ભય નહોતે, પણ લલાલેખે ઘરમાંથી જ પુત્રના રૂપમાં એક શત્રુ ઊભું કર્યું. જેને મહારાજાએ અજાત
